Actieradius

dinsdag, februari 19, 2002


Zoals vaker zit ik, met mijn gezicht naar de sterren en met mijn gedachten in dat oneindige onbegrijpelijke te filosoferen over onwezenlijke vragen.Ik dacht vroeger dat het leven naarmate je ouder zou worden juist makkelijker werd, inhoudsvoller, waardevoller en op z`n minst spannender.Maar spanning is surrogatief. Inhoud vervormend en transparant en waarde niet invulbaar.
Toen droomde ik mijn onschuldige dromen hoe de dingen later wel begrijpelijk en begrijpbaar zouden zijn, makkelijker ook, en dat ik dan zou weten hoe de dingen zouden werken in dit geheel wat we leven noemen. Dit heilig “micro” geneuzel.
Maar geloof dat ik verder dan ooit van de pure waarheid vandaan ben.Ik cirkel eromheen net als een roofvogel wat wacht op het uiteindelijk sterven van het slachtoffer.De offerande.
De Minotaurus werd jonge maagden gegeven in zijn doolhof. Wat zal ik moeten geven?
Of ben ik slechts simpel de weg kwijt?
Al kan ik maar niet ontkomen aan de monsterlijke indruk dat hoe meer antwoorden je krijgt in en op het leven hoe meer wedervragen er ook zullen ontstaan. En als je al in het “gelukkige” bezit bent van de macht om vragen te beantwoorden, dan blijf je weer zitten uiteindelijk met een kosmologische leegheid…De leegheid van het weten.
De saaiheid die dat met zich meebrengt.Wat het geheel in een ander perspectief laat staan…Veranderend zoals het hoort vanuit een vaststaand punt.Naïviteit gedood.
En nu vraag ik U:” Wat is nog geluk als je weet dat niets er toe doet? “.Een moment van geluk misschien?.Een onderonsje wat we mogen aanschouwen als de paringsdans van een ogenblik tussen genialiteit en puurheid?
Wat het antwoord ook zou mogen wezen die U me wil geven.Ik ben al ontmaskerd.Ik ben al alleen achtergelaten met slechts 1 woord in gedachte: “ DANK “

Vanzo


Comments: Een reactie posten

start