Actieradius

Johnny is er niet meer , ik hoop dat er nog veel mensen op deze site komen .En hem in ere houden zo als ie was William

Francesco Sbano

Niets uit deze publicatie mag gereproduceerd worden zonder toestemming van de schrijver. Toestemming slechts via e-mail. Copyright © 2002 Vanzo. Alle rechten voorbehouden.

De EFFENAAR moet blijven, al is het maar voor de wijven.

mail

donderdag, maart 21, 2002

In coelo quies (in de hemel is rust – Hendrik 6 januari 1976 – 20 maart 2002)

Gisteren avond is na een al vroegtijdig ongelijke strijd toch uiteindelijk plotseling en onverwacht een neef van mij overleden.En ondanks dat iedereen dit einde verwachtte, kwam dit einde toch als een soort schok.
Was dit de schok die het definitieve einde altijd met zich meebrengt?. De schok van de boodschappende wetenschap dat alles eindig is in dit micro leven, en dus ook jou en mij leven uiteindelijk.Tegelijkertijd eeuwig schepend en eeuwig stervend.Of een schok omdat een vertrouwd gedeelte van je leven in de toekomst daar niet meer zal zijn?.Een andere invulling behoeft. Is dit een uiting van angst voor verandering?.

En hoe raar is het dan om tegelijkertijd te merken (te voelen, te constateren) dat deze schok ook berusting met zich meebrengt (innerlijke rust?).Een soort van dank misschien dat het lijden ook zijn einde lijkt/schijnt te hebben. Hoe noemen sommige mensen dat ook al weer zo mooi: “verlossing?”.
Was dit nu juist wel een moment van verlossing?. Een verlossing voor mijn neef zelf, die met een vier maanden vegeterende coma veroorzaakt door een uiteindelijk noodlottig auto-ongeluk worstelde?. Verlossing voor de ouders en de naasten die niet weten/wisten wat ze moeten/moesten voelen?. Die niet konden verwerken, hoop hielden terwijl hoop al snel ongeloofwaardig was om in te geloven.
En toch lieten we dit zelfbedrog toe, we klampten er ons zelfs aan vast, om voor onszelf een stabiel uitgangspunt te creeren. Ten aanzien van eigen gevoelens en ten aanzien van de ontstaande situatie. Was het een Houvast? Hoop?.

En waarom ga je überhaupt als mens vier maanden lang kijken naar een uitzichtloze situatie? Een vorm van “nevelend” masochisme?. Is het een simpel poppetje kijken, en in de tussentijd stiekem jezelf gelukkig prijzen dat juist jij daar niet ligt?. Een vorm van medelijden misschien?. Een (makkelijke) spiegel die je jezelf op die manier kunt voorhouden?. Familieband?. Naastenliefde?. Verveling?. Of simpelweg de aanschouwing van onze eigen sterfelijkheid?.

En wat de reden dan ook mag zijn uiteindelijk, het was opmerkelijk om in mezelf te ontdekken, te zien en in te zien, dat het me geen enkele moeite kostte elke dag te gaan kijken. Dat ik de dingen kon blijven zien zoals ze waren. Dat ik gisteren aanvoelde dat de laatste uren waren aangebroken van een jong leven. En dat ik gewoon “blij” ben dat zijn lijden eindelijk gestopt is en dat hij nu zijn geluk heeft waar dat ook mogen zijn.