Actieradius

Johnny is er niet meer , ik hoop dat er nog veel mensen op deze site komen .En hem in ere houden zo als ie was William

Francesco Sbano

Niets uit deze publicatie mag gereproduceerd worden zonder toestemming van de schrijver. Toestemming slechts via e-mail. Copyright © 2002 Vanzo. Alle rechten voorbehouden.

De EFFENAAR moet blijven, al is het maar voor de wijven.

mail

donderdag, mei 16, 2002

Ik ben god niet!

Altijd heb ik mezelf voorgehouden dat het goed zou komen met de mensheid.Misschien een leugentje om bestwil, puur zelfbedrog, maar uiteindelijk ben ook ik niets meer (en minder) dan een onderdeel van diezelfde mensheid. Een roestig schakeltje in het grote geheel. Maar wat er zich de afgelopen dagen heeft afgespeeld in Nederland heeft een diepe leegte geslagen in mijn teer zieltje.
Woorden flitsen s`nachts als flarden fantoom dromen aan me voorbij en overdag manifesteren ze zich als holle waarheden, die de luchtledige leegte vult. Demoniseren, beloften, polarisering, de-evolutie, onafhankelijk onderzoek, democratie, normen, waarden, dood, maatschappij, reïntegratie, paars, Pim, milieubescherming en zo zijn er nog duizenden woorden die van mijn hersenen een speelpaleis maken.Een carnaval van onbelangrijkheid.
Maar ik wil het niet meer horen (discodoof leesblind als ik nu ben), kan het zelfs niet meer horen zonder in een onverschillige houding te vervallen.Kan het niet meer begrijpen en wil het ook niet eens meer begrijpen. Wil niet eens meer begrijpen waarom ik de mensen niet snap. Nooit zal begrijpen.Ik zal het accepteren en het een plaats geven, al weet ik diep in mijn hart (om het maar eens spreekwoordelijk te zeggen) dat het nooit meer helemaal goed zal komen tussen mij en de mensheid. Eenzaamheid als beloning.
Ook als er bijvoorbeeld mensen zijn, zoals de goedgelovigen die zullen plaatsnemen in het onderzoek commissie die de moord gaan onderzoeken op Pim, die nog geloven in de eerlijkheid van ondervraagden.Weten zij veel.
En ik kan er slechts om lachen en ze tegelijkertijd benijden om de onschuld die zij nog wel bezitten in tegenstelling tot mij.Het schrille contrast als waarneming.
Geheel gevoelloos heb ik inmiddels, om mijn gevoel van onrust te stillen, het lidmaatschap van een politieke partij (en de gehele politiek) en op de hoop van verbetering ingeleverd. Er was geen andere keuze, geen andere uitweg meer.Afscheid nemen kost soms geen moeite. Ongelooflijk weinig moeite soms merkte ik.
En toch soms, heel soms, overvalt het gevoel me om mijn verantwoording te nemen. De mensen te geven wat ze nodig hebben (alsof ik zou weten wat de mensen nodig hebben, de arrogantie). Ze bij de hand te nemen, ze te leidden, en als een vaderfiguur tegen ze blijven zeggen dat alles goed zal komen (tegen beter weten in).Het oprichten van een politieke partij als oplossing?. Soms maar gelukkig nooit lang genoeg…