Actieradius

zondag, juni 02, 2002


Ik pleeg te geloven…

… dat mensen nadat zij hun laatste adem hebben uitgeademd het zogenaamde aardse lichaam achter laten voor wat deze is, en overgaan naar een nieuw stadia van ontwikkeling (die weer onder te verdelen zijn in zeven verschillende stadia`s). Veranderd van substantie, veranderend van vorm dus. Ook wel eens omschreven als reïncarnatie (oosterse levensfilosofie). Waardoor dit wetende ons lichaam niets anders blijkt te zijn dan een omhulsel. Niets anders kan zijn. Versiering voor de geest.

Maar waarom dan?. Waarom dan toch?. Heb ik zoveel moeite met het vraagstuk van het ter beschikking stellen van organen na mijn heengaan?. Waarom blijft een haast ondefinieerbaar gevoel mij steeds bekruipen, dat ik niet mag doneren daar ik anders niet als Eén geheel in een volgende stadia zal aankomen?. Is dit nu het soort angst wat sommigen mensen hebben voor het onwetende?.

Om eerlijk te zijn. Ik besterf gewoon bij de gedachte dat wanneer ik bij een hemelspoort mag aankomen ooit, ik daar niet aankom als geheel. Dat ik dus bepaalde delen, of nog erger, bepaalde functie`s in een volgend stadia zal moeten missen door een beslissing die ik in dit aardse leven heb genomen. Stel je eens voor dat ik die functie`s nodig heb in een volgende stadia. Dat het een noodzaak is zelfs. Die gedachte laat me moeilijk los.

En aan de andere kant. Waarom zou ik niet enige lichaamsdelen afstaan ten behoeve van medische doeleinden?. Voor het mogelijk redden van mensenlevens. Daar ik toch weet dat dit zonden dragende lichaam uiteindelijk slechts een omhulsel zal blijken te zijn, die ik zal achterlaten op het moment van mijn sterfte.

Tja, je denkt te weten, maar je hebt geen flauw idee. Dus waarom doe ik dan toch altijd zo moeilijk?.

Vanzo

Comments: Een reactie posten

start