Actieradius

Johnny is er niet meer , ik hoop dat er nog veel mensen op deze site komen .En hem in ere houden zo als ie was William

Francesco Sbano

Niets uit deze publicatie mag gereproduceerd worden zonder toestemming van de schrijver. Toestemming slechts via e-mail. Copyright © 2002 Vanzo. Alle rechten voorbehouden.

De EFFENAAR moet blijven, al is het maar voor de wijven.

mail

zaterdag, juli 13, 2002

Verliefdheid.

Nee, dit gaat geen nostalgische terugblik naar het verleden worden, maar dient slechts gelezen te worden als poging tot enig psychologisch inzicht, waarin ik zal proberen tot een essentie te komen, waarom ik mezelf heb kunnen toestaan, tien jaar van een vrouw te houden.

Want waarom zou een beetje weldenkend mens tien jaar van zijn leven opofferen voor iets waarvan hij wist, dat deze bij voorbaat onbereikbaar zou blijven?. Waarvan hij wist dat het slechts een surrogatieve projectie, van een mogelijke gewaarwording zou blijken te zijn?.

Misschien juist om het onbereikbare?. Dat de gecreëerde, en in stand gehouden, afstand zorgde voor een bepaald spanningsveld tussen haar en mij, die voor mezelf niet afbreekbaar was gedurende al die jaren. Te sterk de spanning, of een onbrekende wil, onbrekende kracht om deze te breken. Wat me brengt op de vraag: “was ik een doetje vroeger?”.

Misschien omdat de door mezelf geschapen werkelijkheid, een dermate hoge roesachtige werking had op mijn zijn, dat deze niet gebroken diende te worden?. Niet gebroken mocht worden. Verslaving?. Een verslaving aan een situatie waarin alles zo geherstructureerd was, dat de ontvanger (lees: ik) een paradijselijke geesteswereld had gecreëerd, die niet gebroken diende te worden. Verslaving aan een onwerkelijk, haast werkelijke psychische voorstelling. Waarin centraal stond de zoektocht naar de roes van verliefdheid. Wat me brengt op de vraag: “Was ik vroeger al manipulatief een meester in wording?”.

Misschien was het een manier om voor mezelf, en voor mezelf naar anderen toe, een soort van bevestiging te zoeken?. Het zoeken naar de erkenning dat je bestaat. Dat er iemand is die je opmerkt, en je levend maakt door haar aandacht te schenken aan je. Die je belangrijker durft te maken, dan dat je in wezen bent. Betovering is een mooi woord. Het betoverd willen worden door de situatie, door de aandacht, die tegelijkertijd als een bevestiging dient opgenomen te worden. Wat me brengt op de vraag: “Had ik deze tien jaar zoveel bevestiging voor mezelf nodig om te kunnen bestaan?”.

Voor mezelf zijn er de antwoorden, de vragen die deze antwoorden weer oproepen. De gedachten die daar weer bijhoren. Maar mag ik deze voor U samenvatten in een simpele zin?.
Verliefd zijn om het verliefd zijn alleen, wie is dat nu niet?.