Actieradius

Johnny is er niet meer , ik hoop dat er nog veel mensen op deze site komen .En hem in ere houden zo als ie was William

Francesco Sbano

Niets uit deze publicatie mag gereproduceerd worden zonder toestemming van de schrijver. Toestemming slechts via e-mail. Copyright © 2002 Vanzo. Alle rechten voorbehouden.

De EFFENAAR moet blijven, al is het maar voor de wijven.

mail

donderdag, september 26, 2002

(b)Log hooliganisme.


Ergens is er een spreekwoord mogen ontstaan dat zegt: “Het leven is een spel waarvan de eerste spelregel luidt: dit is geen spel, dit is ernst”.

Ook de (b)log – wereld is gebleken een spel te zijn, die en waarbij door menig, zo niet iedere deelnemer, ernaar wordt gekeken alsof het pure wereldse ernst is. Algemeen geaccepteerde gebruiken lijken de spelregels te vormen, waarin en waarbinnen men dient te moeten laten zien dat men authentiek is.
Het grootste gevaar lijkt wel te zijn in deze subwereld, het uit de rol vallen. Boven alles moet juist voorkomen worden dat anderen gaan denken dat je je anders voordoet dan dat ze in hun werkelijkheid hebben geprojecteerd.
Want het zal maar gebeuren dat anderen je niet serieus gaan nemen, wat weer zou kunnen gaan betekenen dat je je er al te zeer bewust van word, dat er slechts een spel gespeeld wordt. Met zelfs de kans dat je je uiteindelijk gaat afkeren van het spel.
Het mag niet te verwarrend, onbegrijpelijk en/of anders zijn. Dat staat het serieus gevonden worden in de weg, waarbij men dan vaak kiest voor de makkelijke weg van afkeurende afwijzing, al dan niet massaal, bij afwijkend gedrag.

Het doen alsof, juist in de voorgevormde vorm, zorgt ervoor dat de menigte het gevoel krijgt dat het denkt te weten hoe het werkt, en waarover het gaat. Wanneer je juist iemand wel of wanneer je iemand juist niet serieus dient te nemen.

Wie deze gouden regel schendt, loopt een grote kans om niet aardig gevonden te worden, en buiten de boot te vallen. Wat op zich niet erg zou zijn als men zou (b)loggen puur om het (b)loggen, maar aangezien het merendeel zelfstreling en andere surrogatieve beweegredenen op de achtergrond een belangrijke rol laten meespelen, is dit funest.
Men is zo bezig zich te voegen in de regels van het spel dat “we” hier spelen, dat men meestal vergeet dat het slechts een spel is, en nog wel Eén van de onbelangrijkste.

En dat zou allemaal niet zo erg zijn, als we onszelf maar eens niet zo serieus zouden nemen…