Actieradius

vrijdag, september 13, 2002

Er zijn in het leven, voor deze sterfelijke soort, altijd van die momenten waarin je denkt te moeten terugkijken. Voor de meeste simpelweg om te zien waar en op welk punt je op dat moment staat, schijn zelfreflectie gemengd met achterhaalde psychoanalyse, terwijl je weet dat dit alles slechts een toneelstuk is. Het toneelstuk des levens wat je speelt, wat we allemaal spelen. En die slechts enkelen origineel spelen. Laten we daar gewoon niet moeilijk over doen, of over liegen.

En waarom dan toch terugkijken als je dit weet ?.

Is dit slechts om na te gaan waarom je schrijft, en bent gaan schrijven, wetende dat de stijl die je hebt verkozen nauwelijks een potentiële lezer raakt ?. Is het een makkelijk en voor de hand liggende antwoord om te antwoorden dat je iets wil uitdragen ?. Of dat je wil leren in welke hoedanigheid dan ook ?.

Maar waarom al deze moeite ?.

Als de werkelijke reden, die proefbestand blijkt te zijn, alleen om het te zijn is ?. Dit simpel en zonder emotie gebracht, gezegd. Het gewoon iets of iemand neerzetten, in welke vorm of gedaante dan ook. En uiteindelijk is het leuke hiervan, dat het er allemaal niets toe doet, en dat het niet uitmaakt wat je uitkraamt.

Wat ik uitkraam.
Wat men denkt te weten.
Wat ik denk te weten.

Het blijven slechts woorden zonder waarde, die slechts door eventuele toevoeging van oordeel soms lichtelijk een vorm van waarheid kunnen aannemen. En wat is de waarde van de waarheid, als men zegt dat je enig poëtisch talent bezit ?. Dat men eventueel wel enig schrijven van je wil uitgeven ?.

Blijkt het dan uiteindelijk om niets anders dan dat te gaan, om jezelf daarmee te verheerlijken?. Om een stempel, jouw stempel, aan deze wereld toe te voegen?. Om je onsterfelijkheid garant te stellen?. Althans dat gevoel in je armen te mogen sluiten.

Hoe dan ook. Wie denkt te weten, mag het zeggen.


Vanzo

Comments: Een reactie posten

start