Actieradius

dinsdag, oktober 15, 2002



De trieste klanken van een trompet.

Eens speelde mijn vader zijn goddelijke klanken op de trompet. Immer blazend om de stijlvolle stilte te vangen. De zeldzaam geniale artiest die achter de noten kroop om het transparant geheim van de klank te kunnen begrijpen. Om lucht te herschapen.
De toen nog zelfverzekerde jongeman met een toekomst in goud geschreven. De wereld gewillig aan zijn voeten, zijn dorp in een ban. Schoonheid aan zijn zijde.

Toen een jong meisje, in een vreemd land. Betovering door het moment en de geboorte van vergaande glorie. En symbolisch werden nog eenmaal de nu trieste klanken van de trompet gespeeld, om daarna voor eeuwig te zwijgen. Om het nagalmen te reduceren.
En tegenwoordig ligt de trompet verborgen in het verleden, waar slechts mijn vader s`nachts soms de zoete klanken nog hoort, van het eens geweest.

Vanzo


Comments: Een reactie posten

start