Actieradius

zaterdag, oktober 05, 2002

Nederlands volksvermaak.

Daar stond ik dan.
Na jaren categorische weigering, om me te lenen voor dit soort plebs vertoningen, liet ik mijn familiegevoel aan waarde toenemen. Zozeer zelfs dat ik op gegeven moment een familielid stond te kussen, haar een verfrommeld envelopje met tien euro in de handen duwend. Waarna ik gedwee mijn plaats opzocht, in een huis wat ook enorm zijn best deed karakteristieke inkleding uit te dragen.

En daar zat ik dan.
Met voor mijn neus geschoven een voormalig als mosterdglas dienst hebben gedane glazen verpakking. U weet wel, met van die bolle inkepingen. Van die dikke glazen met putjes die schoongewassen in menig huishouden, als drinkglas dienst mag doen. Deze keer gevuld met goedkoop nat, dat behalve aan de kleur, aan niets deed denken wat je normaal als cola zou omschrijven, laat staan verwachten. Waarna mij met brede glimlach en volle trots, als klap op de spreekwoordelijke vuurpijl, gebak werd voorgeschoteld, dat waarschijnlijk bij een goedkoop warenhuis in de aanbieding was gekocht. Althans de slagroom die bovenop lag, deed wel verdacht zijn best om in een gele kleur, en niet smakend over te komen. De kersen die het geval ondersteunde, en waaraan het zijn naam ontleende, weigerde simpelweg en enigszins arrogant om kers te zijn. Wat het geheel tot een zielig hoopje voedsel maakte. U begrijpt, beide zijn nauwelijks beroerd. Mijn smaakpapillen zijn me immers dierbaar.

En daar zat ik dan.
Ongemakkelijk voor me uit te staren, op mezelf eigenbedrog toepassend, door te zeggen dat alles wel meeviel. De arrogantie. Het viel gewoon niet mee. Zeker niet toen weldra het ene na het ander zielig, in zichzelf verzwelgend, verhaal de kans greep om te ontsnappen uit de kelen van de verdoemde. Populaire vaak vaststaande onderwerpen zoals seks, scheidingen, vreemdgaan, ruzie en dergelijk klein burgerlijkheid passeerden in een vast stramien de revue. Nietszeggendheid krijgt altijd zo`n speciale lading in deze typisch “nederlandse” gezelligheidsfeesten.

Zo speciaal dat ik wilde uitschreeuwen: “Ze hebben tape tenslotte niet voor niets uitgevonden, verdomme gebruik deze dan in zorgwekkende toestanden als deze”. Maar ik keek mijn moeder aan en zweeg.

En daar zat ik dan.
In een kamer met wat familie moest voorstellen, plus aanhang. Met dezelfde trieste verhalen als immer, met dezelfde trieste kleren in een triest, vol met tierelantijnen volgepropt, huis. Zelfs de vissen in het aquarium hadden een triest voorkomen. Als deze triestheid nu gezelligheid moest voorstellen dan wil ik niet weten wat echte gezelligheid met me zal doen. En toen de niet uit kunnen blijvende stukken stokbrood, begeleid met de eveneens niet uit kunnen blijvende scala aan smeerpasteien, stukken kaas, harde toast, pindanootjes en meer van dat afgekeurde voedsel de tafel voor me ging bezetten. Zelfs toen de mensen gewoon alsof er niets was gebeurt, gretig doorgingen met eten, terwijl er een hond de gehele gang met zijn stront had bewerkt. Toen. Toen brak er iets bij me.

En na een uur kwelling kon mijn sterke geest alles niet meer verwerken, en droop ik stilletjes af, en liet het feest zijn feest houden.

Ps. Oom en tante gefeliciteerd met jullie 25 jaar kommer en kwel.

Vanzo

Comments: Een reactie posten

start