Actieradius

woensdag, oktober 23, 2002



`Opa, vertel nog eens een mooi verhaal over vervlogen tijden’ :vraagt een meisje terwijl ze verwachtingsvol naar gespierde, door ouderdom gevormde lippen kijkt. Maar in plaats van woorden, ontstaan er tranen.

Tranen die het verhaal vertellen van een eeuwige held.
En onder dat heldendom leeft een man verminkt door zijn eigen inferno. In woorden die niet spreken, in nachten die niet meer geslapen worden. Schuilend achter zijn gedachten, de dood van een man. De werkelijkheid mag immers geen geweld worden aangedaan.

De piloot van Hiroshima.
Een stoere verschijning. Zijn werk was oorlog. Maar in zijn ogen gefotografeerd, dat kind op de grond. In een wereld die zichzelf niet meer was. De onuitwisbare beelden van het moment. In de lucht gebrand, de geur van de dood, zijn zilveren metgezel.

Hoor het hartverscheurende huilen van de ziel. Voel de koude die hen omgeeft. Zie vuur zoals vuur zich zelfden gelden laat. Zoals het zich zelden zien laat. Als een zon, die explodeert in een flits.



Het meisje pakt zijn hand, veegt met een glimlach zijn tranen weg en zegt: ‘U blijft toch altijd mijn lieve opa’.

Vanzo


Comments: Een reactie posten

start