Actieradius

dinsdag, oktober 22, 2002



Sinds hij terug is, is hij anders. Zijn uitstraling lijkt transparanter. Dat wordt benadrukt door een prachtige volle haardos, die als lichtgevend baken de verdwaalden verleidt. Een geheimzinnige glimlach zweemt om zijn gezicht . Zijn ogen fonkelen speels.

Hij is niet hier. Hij lijkt in een andere wereld, alsof hij aangeraakt door hogere sferen zweeft. Maar toch zit hij wel hier voor me, zijn dagelijkse woorden te typen.

Desondanks dring ik niet tot hem door. Hij is altijd al dwars geweest, maar nu lijkt het alsof al mijn woorden, ondanks verwoede pogingen, verdwijnen in de wijde stilte die hem omgeeft. Ze komen niet aan bij hem. En het ergste is nog wel dat hij blijft glimlachen, alsof hij wil zeggen: ‘waar maak je je toch druk om knul, het woord is niet daar waar het om draait in dit leven. Daarginds in de stilte, verlossing, daar…’

Hij lacht zijn glimlach, sereen en ver van hier.
En ik zou het liefst die glimlach eraf willen schreeuwen. Ik zou het liefst hem bij zijn haren weer de werkelijkheid in willen sleuren. Maar het heeft geen zin. Ik zou meer mijn eigen onmacht etaleren, slechts mijn eigen frustratie laten herleven, dan dat ik hem zou bereiken.

Zoveel ingetogen superioriteit, daar kan ik niet doorheen prikken.


Vanzo


Comments: Een reactie posten

start