Actieradius

Johnny is er niet meer , ik hoop dat er nog veel mensen op deze site komen .En hem in ere houden zo als ie was William

Francesco Sbano

Niets uit deze publicatie mag gereproduceerd worden zonder toestemming van de schrijver. Toestemming slechts via e-mail. Copyright © 2002 Vanzo. Alle rechten voorbehouden.

De EFFENAAR moet blijven, al is het maar voor de wijven.

mail

zaterdag, november 04, 2006

Hoi vriend

4 jaar geleden op de kop af kreeg ik s morgens het bericht dat je niet meer leefde , het leven is sindsdien nooit meer geworden wat het was . We missen je nog iedere dag en komen vaak naar je graf . Met je vader en moeder gaat het naar omstandigheden goed .

Groetjes william Erwin Eline en Wendy

Johnny we missen je

zaterdag, april 15, 2006

john, hoe is het daarboven jongen

ik denk nog vaak aan die goeie ouwe tijd

maar veel herinneringen van vroeger worden steeds vager

het einde van de kruidebuurt is ook in zicht

maar in mijn gedachten herinner ik altijd jouw gezicht


je oude kameraad: martie schellekens

zondag, januari 08, 2006

voor iedereen de aller beste wensen en een gezond 2006

WILLIAM

dinsdag, november 01, 2005

Vandaag milaan thuis we winnen

mis je jongen echt zo vaak

Waarom

zondag, mei 08, 2005

Jongen ik mis je , weer een keer kampioen weer zonder jou .

Het zal nooit meer worden zoals het was

Je vrienden

zaterdag, december 25, 2004

Het zal nooit meer worden zoals het was

Voor iedereen die hier nog wel eens een blik komt werpen

FIJNE KERSTDAGEN

EN EEN GEZOND 2005

William

zaterdag, januari 31, 2004

33 geworden zonder jou , het blijft raar . Ik kan er maar niet aan wennen vriend
Als iemand me nou eens kon zeggen waarom toen en waarom zo .

Het leven gaat door maar zal nooit meer worden wat het was

Ik mis je

William

woensdag, december 24, 2003

De 2e kerst en oud en nieuw zonder johnny


Voor iedereen die hier nog wel eens komt
Fijne kerstdagen en een heel goed 2004

William

vrijdag, oktober 31, 2003

We weten dat het leven verder gaat.
Soms met een lach,soms met een traan.
Maar jouw luisterend oor en wijze raad,
missen we nog elke dag.



De zin van de dood.....

is het leven wat eraan vooraf ging.....

Je vrienden

zaterdag, juli 26, 2003

Johnny vandaag is denice jarig , ze wordt nu 5 en 4 keer was je erbij , maar vandaag niet .
Ik zal aan je denken menneke

William

zondag, mei 25, 2003

Waarom mis ik je steeds meer terwijl missen over zou moeten gaan

vrijdag, mei 16, 2003

Is ie nou al vergeten ??

Johnny zou er het zijne van zeggen , maar het lijkt of ie al vergeten is door veel mensen die hier kwamen .

William

Maar ik zal hem nooit vergeten en de mensen om mijn heen ook niet

Kampioen 2002 - 2003 voor jou .

zondag, april 20, 2003

Morgen zou johnny 30 jaar zijn geworden , maar helaas zover heeft het niet mogen komen .
Ik en een hele hoop mensen om me heen missen hem nog iedere dag .
Gelukkig is zijn graf nu af en kan hij in vrede rusten

william

zaterdag, april 05, 2003

Gedicht van eline ( voor gelezen tijdens de mis van johnny )

Mijn vriend

Veel te vroeg ben jij weggegaan
Dat heeft mijn heel veel pijn gedaan
Jij bent mijn vriend en blijft mijn vriend
Maar je had veel beter verdiend


Ik kon jou zo lang
We zaten samen in de klas
We gingen samen stappen
Daarom is dit grote verlies zo moeilijk te snappen

Jij was ziek je had een virus in je bloed
Maar je zei :” meis alles komt goed”
Ik geloofde jou , maar nu ben ik in rouw om jou
Ik weet niet wat ik voel .Voel alleen verdriet
Verdriet om jou .Omdat ik zoveel van je hou


Van een vriendin Eline

zaterdag, maart 15, 2003

De tekst van het bidprentje van Johnny

Een uniek mens is van ons heengegaan .
Nooit klagend, altijd dragend .
Teleurgesteld maar voldaan .
Boordevol vechtlust en optimisme .
Zo overwon hij vele obstakels

Italië, daar lag zijn toekomstdroom .
Hard werken en sparen .
Trachtend zijn wens te verwezenlijken .
Dat eiste zijn tol .
Het leven is oneerlijk, maar wonderschoon

vrijdag, november 01, 2002

Weet U, opstaan kost moeite, als je niet weet wat vallen is. Je weet niet te reageren op de symptomen die je opvangen. Je voelt niet de gevoelens die je kunnen breken. Ik was altijd te sterk om omver te duwen.

Mijn talenten zorgen ervoor dat ik nooit werkelijk nadacht. Het kwam aanwaaien, als evenwicht, de balans, blauwdruk voor mijn leven. Nimmer bevreesd, ze waren mijn buffer voor elke stap.

Altijd als een kind zo blij, voor de ruimte die ik altijd behield om onschuldig te spelen met de mensheid. Dan weer Hautain, en alleswetend, soms ontwapenend, vaak melodramatisch, maar altijd eerlijk. Erudiet als U wilt. Glimlachend naar de onmachtige armslagen van de omgeving, die niet-begrijpend mij nooit begrepen heeft. Laat staan dat ik moeite deed haar te begrijpen.

De bescherming die ik genoot was veilig, en vooral voor mezelf. Ik hoefde daardoor nooit veel van mezelf te laten zien. Nooit teveel van mezelf te vergen. Het was het ideale excuus om groei te faseren.

Ik heb mezelf altijd ontzien. Mezelf voor de gek gehouden, en nog erger, de evolutie van de maatschappij beschaamd. Die het niet heeft verdiend, ondanks vele minnen, om grootsheid niet te mogen aanschouwen.

Het einde loopt op suède schoenen.

Die beloven onschuld, als een vrouw opgesloten in een auto, wacht om geneukt te worden.

Verdriet drapeert het haar, terwijl de motor zoemt, en het kreunen een herhaling beschrijft. En daar in die auto, die hij niet kon betalen, vonden ze haar gebroken halsketting.

Zijn naam geschreven in dof zilver, als bewijs van betaling, smacht om ontdekt te worden.

De dood kiest zelden selectief.

donderdag, oktober 31, 2002

Ego kijkt naar de druivenranken in zijn tuin, die markant de afscheiding tussen twee werelden aangeven. Maar voor het eerst in zijn leven benauwt wetenschap niet. Ego lacht zelfs.

Hij streelt genoegzaam de rode draden, die zijn gegroeid uit de kluwen van de geest. Geloven is twijfelen, en daaraan heeft Ego een broertje dood. Ego die weet.

Zelfvervullend grijpt Ego een bijl, waarmee hij vol goede moed de wortels van het verleden kapt. Droog hout doet vreugdevuren huizenhoog rijzen. Ego slikt dapper, en steekt aan.

vrijdag, oktober 25, 2002

Een gepassioneerde declaratie van liefde voor het leven,
voor diegene die het gaven, geven en zullen geven,
voor elke minuut, elke dag, de jaren en de gezichten,
voor de sentimenten gebrand in mijn gedachten.
Een dank voor het mogen spelen, voor altijd.



Dank je mama voor het op de wereld zetten,
mijn vader speciaal en diepzinnig,
dank je vrienden van weleer,
voor de gelukkige dagen in mijn jeugd,
en dank voor de liefde`s, voor al de vrouwen.

Dank voor de sneeuw, wit en maagdelijk,
voor de mist, vochtig en nat,
dank voor de donder, regen en onweer,
voor de warme zon die me omarmde,
en dank voor de jaargetijden, voor elk jaar.

Dank voor de handen die me hebben geholpen,
voor deze benen die me hebben gedragen,
dank voor de stem waarmee ik mijn gedachten kon spreken,
voor de geboorte van nieuwe wensen,
en dank je voor alle emotie`s, voor ieder moment van vreugd.



Een speciale dank aan 'Augusto'

donderdag, oktober 24, 2002

Laten we, er even voor het gemak, van uitgaan dat het geven beter is dan het ontvangen. En laten we er dan, ook even voor het gemak, van uitgaan dat deze hypothese een absolute waarheid bezit. U zult het met me eens zijn, het klinkt in ieder geval goed.

En laten we, nu U en ik alweer zover zijn, deze hypothese verder uitspinnen, en betrekken op de seksuele paringsrituelen van de mens. De coïtus, oftewel in een gemakkelijker soort nederlands, de U, naar ik in mijn onschuld aanneem, wel bekende vrijetijdsbesteding: seks.
Daarin is de man dus altijd de gever en de vrouw de nemer (laat ik andere mogelijke combinatie`s, in naam van het anders te veel zijtakken beslaan, in deze buiten beschouwing laten). Wat dus weer zou kunnen impliceren, in deze hypothese, dat de man zijn veelal aanwezig gevoel van superioriteit over de vrouw, kan ondersteunen met een biologische achtergrond. Wat als reactie daarop, er weer voor zou kunnen zorgen dat sommige moderne invalshoeken cq gedachtegangen een grondige herziening behoeven.

Beschouwende hypotheses, meer dan een hobby alleen…

S` nachts op de markt raast de drukte van de dag voorbij.

Daar komen de stemmen van duizenden kelen samen, de uiteindelijke stem van desolate urbanisatie. Juist daar hoor je de stijf doen staande beweging van geweld. De beweging van onmacht. De beweging van welvaart.

Inhumaan.

Het planten van de vlag der blijdschap.

Vernieling.

Daar op de markt komt alles samen, vertelt het leven zijn verhaal. Zijn aanklacht tegen de slechte smaak, zijn huilpartijen over het eens geweest, zijn geloof in de mensheid en betere tijden. En de klinkers wenen mee.

Maar wat kan U dat wat schelen s`nachts als U slaapt.

woensdag, oktober 23, 2002

`Opa, vertel nog eens een mooi verhaal over vervlogen tijden’ :vraagt een meisje terwijl ze verwachtingsvol naar gespierde, door ouderdom gevormde lippen kijkt. Maar in plaats van woorden, ontstaan er tranen.

Tranen die het verhaal vertellen van een eeuwige held.
En onder dat heldendom leeft een man verminkt door zijn eigen inferno. In woorden die niet spreken, in nachten die niet meer geslapen worden. Schuilend achter zijn gedachten, de dood van een man. De werkelijkheid mag immers geen geweld worden aangedaan.

De piloot van Hiroshima.
Een stoere verschijning. Zijn werk was oorlog. Maar in zijn ogen gefotografeerd, dat kind op de grond. In een wereld die zichzelf niet meer was. De onuitwisbare beelden van het moment. In de lucht gebrand, de geur van de dood, zijn zilveren metgezel.

Hoor het hartverscheurende huilen van de ziel. Voel de koude die hen omgeeft. Zie vuur zoals vuur zich zelfden gelden laat. Zoals het zich zelden zien laat. Als een zon, die explodeert in een flits.



Het meisje pakt zijn hand, veegt met een glimlach zijn tranen weg en zegt: ‘U blijft toch altijd mijn lieve opa’.

dinsdag, oktober 22, 2002

Sinds hij terug is, is hij anders. Zijn uitstraling lijkt transparanter. Dat wordt benadrukt door een prachtige volle haardos, die als lichtgevend baken de verdwaalden verleidt. Een geheimzinnige glimlach zweemt om zijn gezicht . Zijn ogen fonkelen speels.

Hij is niet hier. Hij lijkt in een andere wereld, alsof hij aangeraakt door hogere sferen zweeft. Maar toch zit hij wel hier voor me, zijn dagelijkse woorden te typen.

Desondanks dring ik niet tot hem door. Hij is altijd al dwars geweest, maar nu lijkt het alsof al mijn woorden, ondanks verwoede pogingen, verdwijnen in de wijde stilte die hem omgeeft. Ze komen niet aan bij hem. En het ergste is nog wel dat hij blijft glimlachen, alsof hij wil zeggen: ‘waar maak je je toch druk om knul, het woord is niet daar waar het om draait in dit leven. Daarginds in de stilte, verlossing, daar…’

Hij lacht zijn glimlach, sereen en ver van hier.
En ik zou het liefst die glimlach eraf willen schreeuwen. Ik zou het liefst hem bij zijn haren weer de werkelijkheid in willen sleuren. Maar het heeft geen zin. Ik zou meer mijn eigen onmacht etaleren, slechts mijn eigen frustratie laten herleven, dan dat ik hem zou bereiken.

Zoveel ingetogen superioriteit, daar kan ik niet doorheen prikken.

maandag, oktober 21, 2002

Het woord.

De woorden hebben geen macht en toch zijn ze krachtig. De woorden zijn dood en toch leven ze schitterend. Woorden spreken en toch zeggen ze niets.

Het spreekt zich tegen omdat men het scheidt. Ze beïnvloeden de individuele werkelijkheid. Ze beïnvloeden groei, met beperkende houdgrepen. Ze belemmeren de zoektocht naar eigen woorden, naar eigen antwoorden. Het spreekt zich tegen omdat men de betekenis niet ziet.

En toch drijft het woord velen. Als het woord van god, het woord van liefde. Het woord invulbaar. En wie kan zich dat het woord kwalijk nemen. Wie kan de gebruiker van het woord iets kwalijk nemen. Of de interpretator van het woord. De kracht werd ze te machtig.

zaterdag, oktober 19, 2002

Korte stoten telt de ademhaling, waarin juist het regelmatig ademhalen word gezocht. Waarin juist gezocht wordt na een middel de witte nevel te doen laten verdwijnen. Zoekend naar bruikbare, en liefst schone lucht.
Maar de ademhaling stokt. Dient steeds te zoeken naar asem om een tweede adem te halen, om daarna weer in het korte stoten te kunnen vervallen.
Onritmisch op de vleugels van tijdelijk genade zoekt het haar toevoer. Het lichaam is geduldig. En geduldig is de eenling in het ondergaan.

vrijdag, oktober 18, 2002

Herfstbleus.

Het oude lichaam kraakt onder de neergaande druk van zijn beweging. De diepe geulen markant in het gezicht aanwezig. Het leven gevangen onder wallen, de adem gebroken in val. Vloeit bedachtzaam in tijd.
En we zetten ons neder aan de zijkant van het bestaan. De herfstwind in onze haren, en we overpeinzen het leven. We luisteren naar de geluiden van het voorbijtrekkende en naar de geluiden van het nu.
We luisteren naar de tranen die zouden hebben moeten vallen. Met terugwerkende kracht voelen we de macht. Vergeten als we waren ons door toevalligheden te laten voortdrijven. Terug het leven in.
Sluit Uw ogen, om maar niet te hoeven zien. Laat lege gedachten niet zoeken naar voorrang op een antwoord. Gooi maatschappelijke nuttigheid in de uitverkoop. Omarm de nutteloosheid daar weer in. En vlieg.

donderdag, oktober 17, 2002

Venus van edison.

Een krap kamertje, slechts ruimte biedend aan een bed en klein tafeltje. Waar de geuren van brandend rubber en goedkope oliën langs de muren kropen, om je overheersend tegemoet te treden. Witte handdoeken her en der opzichtig verstopt.
Een dronken blik, met enkele biljetten in de hand, zoog het moment van vernieuwing met jongensachtig plezier op. Een donkere schoonheid zuchtend en zoog op haar beurt met beroepsernst. De boezem bungelend in cadans.
Een ontdekkingsreis naar hemelse hoogten, waar gezocht werd naar het moment van ontlading. Op de achtergrond begeleid door het hypnotisch hijgen van herhaalde binnenkomst. Het kronkelen van lichamen als de bekrachtiging om een samenkomst te vieren.
Dan buiten in een druilerige nacht, met een handkus als laatst geschenk koesterend. De kraag omhoog en neuriënd het is dit nu alles. De gestalte van een nonchalante jongeman, steeds kleiner wordend, om uiteindelijk te verdwijnen in de stilte van de nacht.

dinsdag, oktober 15, 2002

De trieste klanken van een trompet.

Eens speelde mijn vader zijn goddelijke klanken op de trompet. Immer blazend om de stijlvolle stilte te vangen. De zeldzaam geniale artiest die achter de noten kroop om het transparant geheim van de klank te kunnen begrijpen. Om lucht te herschapen.
De toen nog zelfverzekerde jongeman met een toekomst in goud geschreven. De wereld gewillig aan zijn voeten, zijn dorp in een ban. Schoonheid aan zijn zijde.

Toen een jong meisje, in een vreemd land. Betovering door het moment en de geboorte van vergaande glorie. En symbolisch werden nog eenmaal de nu trieste klanken van de trompet gespeeld, om daarna voor eeuwig te zwijgen. Om het nagalmen te reduceren.
En tegenwoordig ligt de trompet verborgen in het verleden, waar slechts mijn vader s`nachts soms de zoete klanken nog hoort, van het eens geweest.

maandag, oktober 14, 2002

Eindhoven.

Een ziel heeft de stad niet meer, die is in de industriële jaren rücksichtslos omgerolen voor welvaartsschip de technologie. Het hart klopt niet meer, dat is nu slechts in flarden en onlogisch ritme te horen in steden in den vreemde. Uitstraling heeft Eindhoven nooit gehad, maar dat werd ook nooit gemist.
Het maakt juist de stad tot wat het is, mijn stad. Grauw en grijs. Een stad onprettig in aanblik. Met straten die weigeren te leven. Een stad die voor de buitenstaander onbegrepen blijft. Met onzichtbare taal gesproken. Een stad welk nooit in de armen zal worden genomen. Eeuwig dorp in een stad.
Maar ook een stad die met een juiste kijk, en met de juiste bril mistroostigheid niet verstikkend kan doen laten aanvoelen. Het zelfs kan doen lijken als een raar soort warmte, die het best te begrijpen is als een ongeneeslijke ziekte. Je gaat er vanzelf van houden. Dat is onvermijdbaar.
En zo is mijn Eindhoven, of je nu woont in woensel, strijp, stratum, gestel of een andere wijk, een stad waar je niet zou willen wonen. Maar wonende in een andere stad zou je wensen dat je in Eindhoven was.

Flex de gekste.

zondag, oktober 13, 2002

Een man, niet eens in de dertig, kijkt als versteend levenloos uit zijn ogen naar een punt dat voorbij de horizon lijkt te lopen. Zijn lichaam ballast. Zijn blik leeg.

Zal hij op dit moment weten dat alles wat eens normaal voor hem was, stilaan voorgoed aan het verdwijnen is ?. Zal hij nu wel het gevoel begrijpen dat hij nooit zal worden, dat wat hij altijd wilde zijn ?. Zal hij stil staan bij het feit dat hij dat nooit volledig zal accepteren ?.

En zal hij de rondzingende woorden horen, die zullen verdwijnen in bedoeling, maar ooit een geheel vormden ?.

zaterdag, oktober 12, 2002

Christologisch werd tot me gesproken door de man met de duim omhoog. Die me glimlachend de woorden, “sta nu eens eindelijk op, lamme klootzak” toevoegde. Mij in verbijstering achterlatend met steeds diezelfde zin malend in mijn gedachten.

Welk luidde...

vrijdag, oktober 11, 2002

Een lijkwit gezicht kijkt me liefdevol edoch strak aan. Zijn groene ogen in sterk contrast met de omgeving. De contouren scherp. Zijn geeuw een schreeuw maar de woorden onverstaanbaar. Mompelend in berusting is hij niet te begrijpen. En zijn koestering is ons houvast.

donderdag, oktober 10, 2002

Eugenetische waarden.

Bewegingen in gedragingen baren vaak irrationele angsten, desinteresse of een tegengestelde bewustwording van het anders zijn, het afgewezen en buitengesloten worden.
Voorruitvloeiende cultuurpessimistische uitingen zullen geruisloos vloeien in een gradatie van verval en mogelijkerwijs zelfs in een vorm van chaos, van waaruit een architect, een mythe, zijn aanschouwing zal zien, die op golven van degeneratie in de vorm van een cultus, daar opvolgende waarde aan zal toevoegen. Cultusvervoering.
Deze superioriteit, gevoed en vermengd, met een paranoïde angst voor minderwaardigheden zullen een eugenetische beweging stimuleren ‘waardeloze levens’ anders te bezien, om deze stroming ogen te geven, waardoor scherpe klauwen dodelijk kunnen uithalen.

Welke golfbeweging zal de kracht kunnen genereren om te splijten….

zondag, oktober 06, 2002

Platonisch gedweep bezigen, al dan niet in utopische projecten, is een manier om enkele lagen ascetische princiepen die als onbereikbare liefde benoemd kunnen worden te concretiseren. Waarbij de zoektocht naar acceptatie, het niet in staat zijn vrede te hebben met een eigen onbeduidendheid, mislukking en middelmatigheid te bestrijden, voorrang behoeft om eventuele autodidactische personificatie een esthetische vorm te geven.

zaterdag, oktober 05, 2002

In navolging op de schrijver H. Mulisch, overweegt ook de heer Vanzo, na aanleiding van recente politieke ontwikkeling gecombineerd met het immer abominabel weer in Nederland, zich te vestigen in een land elders. Welk, is nog openstaand.

Nederlands volksvermaak.

Daar stond ik dan.
Na jaren categorische weigering, om me te lenen voor dit soort plebs vertoningen, liet ik mijn familiegevoel aan waarde toenemen. Zozeer zelfs dat ik op gegeven moment een familielid stond te kussen, haar een verfrommeld envelopje met tien euro in de handen duwend. Waarna ik gedwee mijn plaats opzocht, in een huis wat ook enorm zijn best deed karakteristieke inkleding uit te dragen.

En daar zat ik dan.
Met voor mijn neus geschoven een voormalig als mosterdglas dienst hebben gedane glazen verpakking. U weet wel, met van die bolle inkepingen. Van die dikke glazen met putjes die schoongewassen in menig huishouden, als drinkglas dienst mag doen. Deze keer gevuld met goedkoop nat, dat behalve aan de kleur, aan niets deed denken wat je normaal als cola zou omschrijven, laat staan verwachten. Waarna mij met brede glimlach en volle trots, als klap op de spreekwoordelijke vuurpijl, gebak werd voorgeschoteld, dat waarschijnlijk bij een goedkoop warenhuis in de aanbieding was gekocht. Althans de slagroom die bovenop lag, deed wel verdacht zijn best om in een gele kleur, en niet smakend over te komen. De kersen die het geval ondersteunde, en waaraan het zijn naam ontleende, weigerde simpelweg en enigszins arrogant om kers te zijn. Wat het geheel tot een zielig hoopje voedsel maakte. U begrijpt, beide zijn nauwelijks beroerd. Mijn smaakpapillen zijn me immers dierbaar.

En daar zat ik dan.
Ongemakkelijk voor me uit te staren, op mezelf eigenbedrog toepassend, door te zeggen dat alles wel meeviel. De arrogantie. Het viel gewoon niet mee. Zeker niet toen weldra het ene na het ander zielig, in zichzelf verzwelgend, verhaal de kans greep om te ontsnappen uit de kelen van de verdoemde. Populaire vaak vaststaande onderwerpen zoals seks, scheidingen, vreemdgaan, ruzie en dergelijk klein burgerlijkheid passeerden in een vast stramien de revue. Nietszeggendheid krijgt altijd zo`n speciale lading in deze typisch “nederlandse” gezelligheidsfeesten.

Zo speciaal dat ik wilde uitschreeuwen: “Ze hebben tape tenslotte niet voor niets uitgevonden, verdomme gebruik deze dan in zorgwekkende toestanden als deze”. Maar ik keek mijn moeder aan en zweeg.

En daar zat ik dan.
In een kamer met wat familie moest voorstellen, plus aanhang. Met dezelfde trieste verhalen als immer, met dezelfde trieste kleren in een triest, vol met tierelantijnen volgepropt, huis. Zelfs de vissen in het aquarium hadden een triest voorkomen. Als deze triestheid nu gezelligheid moest voorstellen dan wil ik niet weten wat echte gezelligheid met me zal doen. En toen de niet uit kunnen blijvende stukken stokbrood, begeleid met de eveneens niet uit kunnen blijvende scala aan smeerpasteien, stukken kaas, harde toast, pindanootjes en meer van dat afgekeurde voedsel de tafel voor me ging bezetten. Zelfs toen de mensen gewoon alsof er niets was gebeurt, gretig doorgingen met eten, terwijl er een hond de gehele gang met zijn stront had bewerkt. Toen. Toen brak er iets bij me.

En na een uur kwelling kon mijn sterke geest alles niet meer verwerken, en droop ik stilletjes af, en liet het feest zijn feest houden.

Ps. Oom en tante gefeliciteerd met jullie 25 jaar kommer en kwel.

woensdag, oktober 02, 2002

Mond van de duivel

Achter de snelweg lag uit het zicht van de massa, een pad van los zand. Ongeordend en begroeid met de meest vreemde soorten struikgewas, die debet waren aan de toch onwelkome aanblik die het geheel uitademde. Waarin donkerheid haar klauwen stevig naar dit stukje land had laten grissen. Dit ondanks een zon wat gemakkelijk haar zichtbaarheid straalde, en een temperatuur dat vrolijk mee huppelde op het naïeve af.
Met een niet uit blijvende, plotseling en abrupt einde, toen daar verscheen een massieve muur van stenen ontzag. De duizenden blokken pracht, kloosterachtig grandeur, met zichtbaar geduld en passie gebouwd om een poging te wagen perfectie te vangen. Ontzagwekkend de velen ramen, waarachter geen licht meer mocht schijnen. Verbazingwekkend het ontbreken van een opening, een deur, de mond van de duivel.
Een goede ziel rest in dit geval niets anders, dan te vluchtten in blinde angst, ook al is waardering een meer dan logische oplossing op het eerste gezicht. Maar de spaanse onderwereld laat zich niet paaien met een zacht gebaar, en slechts de dampende benzinegeur van wederom een aangekondigde dood, stilt dit razend stier. Vlucht. Vlucht weer de snelweg op.

dinsdag, oktober 01, 2002

Nutteloze kennis.

Nutteloze kennis is van dat soort, wat zich geruisloos en altijd aanwezig, in het kleinste kiertje van het leven nestelt. Waar het zich in deze verscheidenheid, met majestueuze verve, de rol van fantoom met toch een zekere nonchalance gemakkelijk laat welgevallen.
En toch kun je niets anders dan een zekere genegenheid voelen voor dit soort van kennis. Het herbergt een zekere tweeslachtigheid die zich niet snel laat begrijpen. Als een verborgen waarheid die over een buitengewone magie beschikt, om je heel soms bij de strot te grijpen.

zaterdag, september 28, 2002

donderdag, september 26, 2002

(b)Log hooliganisme.


Ergens is er een spreekwoord mogen ontstaan dat zegt: “Het leven is een spel waarvan de eerste spelregel luidt: dit is geen spel, dit is ernst”.

Ook de (b)log – wereld is gebleken een spel te zijn, die en waarbij door menig, zo niet iedere deelnemer, ernaar wordt gekeken alsof het pure wereldse ernst is. Algemeen geaccepteerde gebruiken lijken de spelregels te vormen, waarin en waarbinnen men dient te moeten laten zien dat men authentiek is.
Het grootste gevaar lijkt wel te zijn in deze subwereld, het uit de rol vallen. Boven alles moet juist voorkomen worden dat anderen gaan denken dat je je anders voordoet dan dat ze in hun werkelijkheid hebben geprojecteerd.
Want het zal maar gebeuren dat anderen je niet serieus gaan nemen, wat weer zou kunnen gaan betekenen dat je je er al te zeer bewust van word, dat er slechts een spel gespeeld wordt. Met zelfs de kans dat je je uiteindelijk gaat afkeren van het spel.
Het mag niet te verwarrend, onbegrijpelijk en/of anders zijn. Dat staat het serieus gevonden worden in de weg, waarbij men dan vaak kiest voor de makkelijke weg van afkeurende afwijzing, al dan niet massaal, bij afwijkend gedrag.

Het doen alsof, juist in de voorgevormde vorm, zorgt ervoor dat de menigte het gevoel krijgt dat het denkt te weten hoe het werkt, en waarover het gaat. Wanneer je juist iemand wel of wanneer je iemand juist niet serieus dient te nemen.

Wie deze gouden regel schendt, loopt een grote kans om niet aardig gevonden te worden, en buiten de boot te vallen. Wat op zich niet erg zou zijn als men zou (b)loggen puur om het (b)loggen, maar aangezien het merendeel zelfstreling en andere surrogatieve beweegredenen op de achtergrond een belangrijke rol laten meespelen, is dit funest.
Men is zo bezig zich te voegen in de regels van het spel dat “we” hier spelen, dat men meestal vergeet dat het slechts een spel is, en nog wel Eén van de onbelangrijkste.

En dat zou allemaal niet zo erg zijn, als we onszelf maar eens niet zo serieus zouden nemen…

Huist het antwoord in het onvermijdelijke punt waarop de `hubris` – de aanmatigende arrogantie die het onheil tart – plaats maakt voor de `nemesis` – de wrekende gerechtigheid, als men een manier zoekt om een `onpersoon` te omschrijven, zonder te vervallen in gemakkelijke retoriek, laatdunkendheid en zonder enig noodzakelijk respect voor het subject ?.

Hoe dient men een potentiële zelfmoordenaar, die behalve zijn eigen ego geen banden heeft, en in de geprivilegieerde positie verkeert om alleen maar van zichzelf te houden, te (be)noemen ?.

Hoe ziet men de man die zichzelf in staat heeft gesteld, om alles in de weegschaal te leggen om aanwezig zijnde macht te behouden en te vergroten, welk als enige tussen hem en de dood staat ?.

Hoe het dan ook zal zijn. De sociale consensus al dan niet gespekt met/door filosofische en/of ethische kanttekeningen dient men bij voorkeur in zijn veelvoud te verpakken, als een geheim binnenin een raadsel. En een laagje retoriek kan daarin geen kwaad.

woensdag, september 25, 2002

Zet U neder

Dat staat daar maar te staan, zich opwarmend aan de warme stralen van de zon, met voor zijn blij gezicht enkele bijen die zichzelf oppoetsen, gezeten op dorre spoedig stervende olijfboombladeren.
Dat staat daar maar te genieten, met de geur van de naderende herfst in de neusholten, met op de achtergrond de zoet zachte klanken van saybia in het gehoor, met hypnotiserend vibrato gespeeld.
Dat staat daar maar dom te kijken, met zweverige gedachten in zijn bovenkamer, niet wetende waar het werkelijk over gaat, niet wetende dat de zichzelf belachelijk vindende zich mogen neerzetten.

Zich mogen neerzetten naast mij.

dinsdag, september 24, 2002

Zwart + wit = grijs.

Dan de zwaarte van de ontdekking dat geen enkel materieel oppervlak zal voldoen, nog bruter gezegd, voldoet. Middelmatigheid beslaat in vaststaande tegenovergesteldheid zonder pigment. Compromisloos in het verschillende met telkens datzelfde resultaat. Dood gezien de monding, kaderend zijn ronding.

Geschrevene de bepalingen zwaartekrachtgelijke kwantiteit.

maandag, september 23, 2002

"Pio"

Het wonder sijpelt...

zondag, september 22, 2002

Kruistocht.

Het meest uitgesproken woord dat mijn lippen de laatste dagen beroerde, en waar ik sinds mijn eerste bewuste herinnering al naar zocht, was rust. Gegoten in verschillende vormen klonk het me soms als innerlijke transformatie, dan weer als verlossende bevrijding of rijpwordende zelfontplooiing in de oren. Samenvattend had het de klank van noodzakelijke berusting. Klanken om mee te kunnen ervaren dat ik niet zo slim ben als het soms lijkt, niet zo mooi als ik soms word gezien. Verpakt in het woord speciaal, beleef ik ook geen juiste richting. Het woord is nu eenmaal niet altijd alleen maar slecht, of alleen maar goed, maar als je ermee jezelf niet hoeft te zijn, wel gemakkelijker. Enkele van de hulpmiddelen in mijn kruistocht naar het allerdiepste peilloze en onmenselijkste niveau. Grensoverschrijdend eigenlijk op zijn minst.

zaterdag, september 21, 2002

Project zelfreflectie karakterschets door derden.

In het kader van de wet aangenomen zwaartekracht door terugkerende zelfreflectie, is mijn vraag nu aan U, om een zo grondig mogelijke karakterschets te maken van hoe U mij ziet, wilt zien, of heeft gezien.
Dit om als het ware als toekomstig ‘tool’ te kunnen dienen, die mij in die hoedanigheid mogelijkerwijs openingen tot penetratie aangeeft. Waarbij het de bedoeling is deze te publiceren en met Uw hulp te komen tot een algemene profielschets, waarmee het project de gegeven handvasten kan gaan omzetten in daadkracht.
Spaar Uw pennenvruchten niet in deze en laat Uw gedachten de vrije loop, gebundeld ingeleverd via de reactiemogelijkheid hieronder en/of via mail.

Mijn dank.

vrijdag, september 20, 2002

Oprijlaan des levens.

De mist, die tot nu toe mijn gezichtsveld bepaalde, trekt zich nu langzaam terug. Plaatsmakend, zodat seconden uren kunnen worden, en uren weer dagen, en de dagen weer jaren. Als een eenzame reiziger die langs de oprijlaan des levens kalm inhaleert en accepteert de stappen zoals die geplaatst zijn.

Bewust,

maar ook vaak intuïtief het blinde vertrouwend. Al datgene wat geen belang diende. Het belang wat weer geen doel verdiende. Met ferme tred en zonder angst, met aan mijn zijde de wetenschap dat tijd mijn grootste vriend zou blijken te zijn. Deze vriend die als eenzame reiziger langs de oprijlaan des levens nu naar me lacht.

De bekende weg

Wat rest je te doen, als je vrijwillig (barmhartig samaritanisme) opgescheept zit met iemand die meer problemen als haren op haar hoofd heeft doen groeien, en deze zich hulpbehoevend naar je toekeert, terwijl je in werkelijkheid en in alle eerlijkheid, geen spoor van emotie kunt opbrengen voor wat gebeurt is, en diezelfde persoon maar een dom wicht vindt ?

donderdag, september 19, 2002

Vanzo postje

Als de eenzelvige loskoppeling van lichaam en geest, door wegvallen van niet terzake doende materiën zoals genot en deugdzaamheid, transparante weerlegging van de belangrijkheid betracht. Dan is natuurlijke eenzaamheid, anders dan gecultiveerde intellectualisme, de overkoepelende grootste vorm van intellect in de daaraan hangende verschillende vormen, stadia en gradaties van genialiteit, wijsheid en misschien zelfs alwetendheid.

maandag, september 16, 2002

jij

Een engel kwam naar me toe. Jij, als in jouw verschijning. Als iets wat ik niet kan omschrijven. Als iets wat ik niet kan verwoorden.

Pure muze, pure poëzie.

En god vraagt me, nogmaals, hoe ik een engel ben tegen gekomen. Daarom blijf zoals je bent, blijf hier. Blijf bij me, als een illusie, die ik koesteren mag.

Kleine goddelijkheid, kleine vrouw.

zaterdag, september 14, 2002

ALICE IN WONDERLAND

Op een dag was haar verschijning daar, omgeven door een majestueuze entree. Tegen een walm van verwachting opkijkende, werd er gesproken over een open deur, die voor altijd beweegbaar zou worden gemaakt. Er werden woorden liefdevol uitgeblazen, die spraken over sociale gezichten die macht zouden krijgen. Centralisatie voor de meest nodig hebbende. Ja, er was eens daar, een verschijning.

vrijdag, september 13, 2002

Er zijn in het leven, voor deze sterfelijke soort, altijd van die momenten waarin je denkt te moeten terugkijken. Voor de meeste simpelweg om te zien waar en op welk punt je op dat moment staat, schijn zelfreflectie gemengd met achterhaalde psychoanalyse, terwijl je weet dat dit alles slechts een toneelstuk is. Het toneelstuk des levens wat je speelt, wat we allemaal spelen. En die slechts enkelen origineel spelen. Laten we daar gewoon niet moeilijk over doen, of over liegen.

En waarom dan toch terugkijken als je dit weet ?.

Is dit slechts om na te gaan waarom je schrijft, en bent gaan schrijven, wetende dat de stijl die je hebt verkozen nauwelijks een potentiële lezer raakt ?. Is het een makkelijk en voor de hand liggende antwoord om te antwoorden dat je iets wil uitdragen ?. Of dat je wil leren in welke hoedanigheid dan ook ?.

Maar waarom al deze moeite ?.

Als de werkelijke reden, die proefbestand blijkt te zijn, alleen om het te zijn is ?. Dit simpel en zonder emotie gebracht, gezegd. Het gewoon iets of iemand neerzetten, in welke vorm of gedaante dan ook. En uiteindelijk is het leuke hiervan, dat het er allemaal niets toe doet, en dat het niet uitmaakt wat je uitkraamt.

Wat ik uitkraam.
Wat men denkt te weten.
Wat ik denk te weten.

Het blijven slechts woorden zonder waarde, die slechts door eventuele toevoeging van oordeel soms lichtelijk een vorm van waarheid kunnen aannemen. En wat is de waarde van de waarheid, als men zegt dat je enig poëtisch talent bezit ?. Dat men eventueel wel enig schrijven van je wil uitgeven ?.

Blijkt het dan uiteindelijk om niets anders dan dat te gaan, om jezelf daarmee te verheerlijken?. Om een stempel, jouw stempel, aan deze wereld toe te voegen?. Om je onsterfelijkheid garant te stellen?. Althans dat gevoel in je armen te mogen sluiten.

Hoe dan ook. Wie denkt te weten, mag het zeggen.

maandag, september 09, 2002

De kus.

Normaal, een tot heel gewoon gevonden vorm, van affectie, van liefde als U wilt. Maar waarom doet deze `vloeistofwisseling` mij altijd, alle behoedzaam gecultiveerde sporen van het in leven zijn, als sneeuw voor de zon verdwijnen ?.
Waarom doet het de smaak breken ?.
De neuzen knakken ?.

Zou het buiten de wetenschap, dat het bij voorbaat ziektegevoelig kan wezen en dit zeker bij een verzwakte weerstand, de gedachten kunnen voedden voor weerstand tegen deze voor mij, ietwat onvrijwillige overgave van dat kleine beetje wat ik ooit kan zijn ?. Ooit wil zijn.

Of is het simpeler te verklaren door toe te geven, dat ik niet kussen kan…

zondag, september 08, 2002

Kalkin.

Wat rest de eenzame reiziger te doen,
in een maatschappij die niet de zijne is,
als woorden van verwijdering en vervreemding zoveel waarde bezitten ?.

Wat doet U dan in deze maatschappij die niet de Uwe is,
met een mensheid die U niet behaagt,
of gevoelens bij U genereert ?.




Bidden misschien,
tot de wetende voorvaderen,
dat de wispelturige volkeren keuze,
de toekomstige massa’s een Messias brengt ?

donderdag, september 05, 2002

Stoppen is geen optie,
als het moment van ontkrachting daar is.
Zelfs niet,
als het waarheen gaan,
geen belang bezit.
Of juist ‘het’ belang dient.

Beschermen is geen optie,
al blijft de waarde invulbaar,
als een begrip.

Dus neem mijn woorden niet serieus,
maar gelieve mij Uw geduld te offeren,
en me te sluiten in Uwe boezem.

woensdag, september 04, 2002

Nihilistisch.

De ultieme vrijheid verbergt zich in een negatief achterkamertje voor het leven. Om daar samen met de enige waarheid van het leven, de dood, ontgoochelt bevrijdend te mompelen over positieve vrijheden. Waar ze menen dat geen vorm van kinderlijkheid, het hier en nu overstijgt, de spanning waard is. Dat de maakbaarheid van de samenleving en het leven slechts een boetserende apocalyptische hindernisbaan naar de dood is. Waar ontkenning van het leven in zijn geheel, vormgegeven door het terugtrekkende wat het afwachten daarin zich meester maakt, de nietszeggende verlossing brengt. Want het doel wat eens de brandstof van de beweging was, is verloren gegaan in wetenschap dat de wereld geen doel behoeft. En het leven van een individu slechts statistische verlies behelst. Dus nooit meer dat burgerlijk moraal. Slechts het leven zonder verhaal.

maandag, september 02, 2002

Ik zie een oude man zichzelf aan zijn baard weemoedig voortslepend, alsof ik daar mezelf zie lopen. Ik kijk naar hem, en voel mezelf bezwarend moe. Vandaag weet ik niet meer, dat wat ik normaliter zeg. Voorzie ik geen vorm.
In plaats daarvan, zie ik een regenboog stralen. Voel ik de natte dampen aan mijn lippen hangen. Herinner ik mezelf, almachtig staand, op de top van een berg. Ontwaar ik dat kind in jou. Het kind in ons allen.

Zeg eens. Hoeveel jaren heb ik nog ?.

Om uiteindelijk dat sprankje liefde binnen in me te mogen voelen groeien. Om me nogmaals te mogen warmen, aan de vullende stralen van de zon, liggend op s`werelds grootste weiden. Samen met jou een beetje hemel. En de eerste angsten die verdwijnen.
Maar puur geluk, slaat immer een slag over. En dus word ik weer wakker zonder jou. En is er weer die dagelijkse blik in mijn ogen. De vorige net gestorven in die andere wereld, samen met haar. En dat is eerlijker dan de werkelijkheid.

Want…hoeveel jaar heb ik nog ?.

zondag, september 01, 2002

Liefste,

Het is zes uur s`morgens, en jij slaapt nog. Terwijl ik deze brief aan het schrijven ben. Deze laatste brief aan jou. Al weet ik nog steeds niet precies wat ik zeggen moet. Het is immers moeilijk uit te leggen, datgene wat ik zelf niet eens begrijp.
Maar ik heb ondertussen mijn spullen gepakt, om zo meteen weg te gaan. Vraag me niet waarheen. Ik heb werkelijk geen idee, maar terug keren kan niet meer. Ik laat je alleen. Nooit meer kom ik terug.
Liefste, mijn handen trillen, mijn ogen worden nat. Als ik denk aan de pijn die ik je geven zal, als je dit leest. Ik weet. Maar geloof me. Het is tijd om te verdwijnen. Mee te gaan naar daar waar de wind me brengen zal. Binnen in me schreeuwt iemand dat het zo beter is.

Ik zal immers nooit meer ontwaken.

zaterdag, augustus 31, 2002

Het ene ontmoet mogelijkerwijs het andere.

Elke letter beheerst de volgende, heerst zijn herhaling. Of was het nu juist, elke letter beheerst de andere, weerklinkt in de herhaling ?.

vrijdag, augustus 30, 2002

Gedwee.

Gedwee volg ik de stappen die mijn voeten hebben achtergelaten. Want als schaduw zonder inbreng, heeft juist berusting mij deze weg gebracht. En zie hoe gewilligheid duivels vriendelijk over mijn tere schouders mee kijkt, en tevreden ziet hoe ik gedwee mijn tanden tot het tandvlees bloot lach.
Waarmee deze indirect als symbolisch kenmerk, quasi geïnteresseerd naar de mensen kan luisteren. Naar die massa mensen die zelden iets te vertellen hebben. En toch voelen de verhalen haast warm aan. Haast menselijk.
En gedwee speel ik mee met dit eigenbedrog, slechts met doel om in de weg zittende positivisme te kunnen opruimen. Die als accepterende wetenschappelijke douche, voor helende inbreng zorgen mag. Als kennis die nimmer kwam.

donderdag, augustus 29, 2002

Propaganda smeert fundamenteel onzekerheid.

woensdag, augustus 28, 2002

Als ik U was.

Vermomde nihilist, als ik U was zou ik deze sceptische houding, die op het eerste gezicht nauwelijks opvalt, dan ook maar laten groeien in zijn poel van relativeren. Als ik U was, zou ik dan tamelijk onverschillig, wars voor inhoud en welslagen van het ondernemende, solipsistische vitaliteit betrachtten. Als ik U was, zou ik geen authentieke handelingen zoeken, zo zonder rancune, maar me volledig in daden verliezen. Want als ik nu toch werkelijk U zou zijn, dan zou ik geen enkele betekenis, uit de omgang met de wereld en mensen afleiden, omdat deze uiteindelijk nooit echt serieus te nemen is.

Al was ik U slechts voor even.

dinsdag, augustus 27, 2002

Beertje van Beers.


Wie niet alleen mooi is, maar ook enigszins geniaal een volstrekt dom antwoord kan verzinnen, verdiend niets anders dan mijn eeuwige liefde.

zondag, augustus 25, 2002

Liefdesverklaring aan vrijwel alle vrouwen ter wereld.

Uw gestalte doet tanden wateren,
dus laat mij Uw ronde welvingen,
gestalte doen geven.

Uw blik doet bevrijden de speelse zonden,
dus laat Uw wonderlijke zielkijkers,
tot mijn diepste diepten afdalen.

Uw liefkozingen doen mij welgevallen,
dus laat Uw zwoele lippenpracht,
zich vormen om elke obstakel.

Uw geweven ranken schitteren weldadig,
dus laat mij Uzelf herboren voelen,
door geslotenheid te openen.

zaterdag, augustus 24, 2002

De oude vrouw kijkt gepassioneerd, met een duidelijk doel in haar ogen, naar een wereld die ze zelf heeft geschapen. En daarin speelt ze met verve haar rol als eenzame heldin. Een rol die immers niet abstract of ontleend aan anderen is. Want ze is haar eigen subject, en geeft aan het leven die betekenis, waarmee ze zelf het gemakkelijkste leven kan.

Eigenzinnig, onverschillig en melodramatisch de sociale conventie. Communicatie slechts een noodzaak voor verwezenlijking van haar eigen doelen. Waarin niemand die haar begrijpt.

De tragiek die zich bij de oude vrouw als een sluier om haar ranke schouders vleit, maar die nimmer ondraagbaar voor haar worden zal.

donderdag, augustus 22, 2002

Completeren


Uw diepten zijn woelig. Een slagveld, waarop verstand, gelijk en de leugen samengaan met passie. Met een honger in U, welk elke dag het gevoel injecteert, dat U herontwaakt.
En als Uw gelijk en Uw passie de kalmte van Uw ziel voorstellen.
Begrenzeloos verborgen, daar waar het verstand niet alleen regeren kan, en slechts voorstelt de kracht van het ingebonden levensvuur, dat sluimerend brand en vernietigt .
Ruimte latend aan Uw gelijk samengesmolten met Uw passie, waar deze passie samen met de leugen het totale controleert. Zal Uw binnenste zich laten herrijzen boven het bestaande begrijpbare. Zelfs boven het herontdekte.

maandag, augustus 19, 2002

Knieval.

Gouden spinraggen vangen de wind. Melaatsheid als geschenk voor het onuitgesproken gesprokene. Onbereikbaar dreigt de krankzinnigheid. Een tik, dan een slag, een stoot. Zichzelf aanbiedend als de oplossing voor gespierde handen die wegduwen. Nagels in een hulpeloos gezicht. Doodsangst zoekt kracht, in bloed van simpel levenspracht. Een sierlijke kniebuiging.

zaterdag, augustus 17, 2002

Waarde lezer,

Maakt U het zich vooral gemakkelijk. Leun op Uw gemak achterover, en mogelijk observeert U dan ook, met een glimlach, het ijverige gekrioel om U heen. Uzelf dan afvragend, waar al deze commotie toe leidt, om daarop dan waarschijnlijk te constateren, dat er geen reden tot handelen is. Dat geen enkele oplossing beter zal blijken te zijn dan het andere, geen enkel antwoord waardevoller. Alles heeft zijn goede en slechte kant.

Laat U dus vooral het hoofd niet gek maken, maar durf te kiezen op puur subjectieve gronden. Voor de meest bekoorlijke optie, zonder U zich daar ooit in te verliezen. Kijk met die onpartijdige belangstelling naar het leven, zoals het heden naar het verleden kijkt. Het is allemaal om het even uiteindelijk. Vrijblijvende bespiegelingen weerspiegelen zelden.

Wacht Uw dagen in innerlijke rust af. De waarheid, als die mogelijk al aanwezig zou blijken te zijn, zal nutteloos wezen, niet eens bestaan. En het verzinken in impulsief gedrag slechts een tijdelijke oplossing. Men bloed nu eenmaal niet eeuwig…

donderdag, augustus 15, 2002

Indirect beroep op gelijkheid.

Op een punt gearriveerd in het leven, dat inzage het inzicht verschaft, dat de grootste angst die diep verscholen in de mens leeft, de angst is dat we als mens machtig zijn voorbij het meetbare. En juist niet dat we bij voorbaat ontoereikend zouden zijn, slecht opgewassen tegen hemelse opdrachten.

Het magische dat we kunnen uitstralen boezemt ons meer angst in, dan de donkerheid die we daarvoor in de plaats kiezen. Eeuwenoude gewenning laat zich niet snel verjagen.

Maar er schuilt uiteindelijk geen inzicht in het krimpen, zodat andere mensen zich veilig en gelijk voelen als ze bij je zijn. Eensgezindheid ontspruit zich langs mooiere ranken.

Geboren zijn we, om verschil te maken. Uit te schreeuwen dat we de grootste zijn, en de mensheid wakker te schudden, toestemmend wijzend hetzelfde te laten ontstaan. Waarna we “ons” niet meer zullen afvragen: `wie ben ik om genius intelligent, getalenteerd briljant, verblindend mooi te zijn ?`.

Als we bevrijd zijn van onze diepste angst, zullen we alles wat eens gevangen was bevrijden, en inzien dat we gelijk zijn. Overeenkomstig maakt hier een man verschil.

maandag, augustus 12, 2002

"Great spirits have always found violent opposition from mediocre minds. The latter cannot understand it when a man does not thoughtlessly submit to hereditary prejudices but honestly and courageously uses his intelligence."
Albert Einstein.

zondag, augustus 11, 2002

De (on)zin van het woord.

Wat is uiteindelijk de zin van het woord, als het gewaarwordingvermogen van de mens, nooit de complete strekking van het absolute, totale en oneindigende zintuiglijk waarneembare kan begrijpen ?. Wat is uiteindelijk de zin, van het niet direct waarneembare, soms verpakt in de fraaiste bewoordingen, als het vermogen tot beleving ontbreekt ?. Het vermogen tot werkelijke waarneming.

- begeerte ?
- zienswijze ?
- richting ?
- handeling ?
- streven ?

Wat heeft het uiteindelijk voor zin, als een gemoedstoestand, de ratio van een afgeronde gedachte, in het bewuste heeft gegrond ?. Zinduiding als betekenis voor de zin ?. Het onvermogen, om begrijpelijk te redeneren ?.

In zwijgen huist het antwoord.

...nie kutkammen...

zaterdag, augustus 10, 2002

Ik zag (dat wat ik niet zag).

Ik zag een vondelpark, geworden tot een soort van kermisattractie, die al jaren geleden zijn laatste schoonheid prijsgaf. Een vondelpark dat zich al had overgegeven. Ik zag een drukte, die de laatste resten stilte, jammerlijk doorsneed. Ik zag de zon die stoer, nog probeerde sfeer te stralen. Ik zag een groep mensen, schuchter afwachtend. Ik snoof hun geur van onzekerheid, ik proefde de smaak van afstandelijkheid. De tintelingen gingen door merg en been.

Ik zag prachtige bomen, stijlvol gesitueerd achter een barak, die men omschreef als bar. Ik zag hun schoonheid, voelde hun zuchtten. Ik zag mensen, aandachtbehoevend, wanhopig zoekend. Naar zichzelf, naar een punt van herkenning. Ik rook de geur van in ontbinding zijnde uitwerpselen. De geur van drank, cadeau gegeven door de zichzelf willen bewijzende aanwezigen. Ik zag oppervlakkigheid die hoort bij het kennismaken. Ik hoorde vaag bazelende mensen, die het allemaal goed meenden.

Wat ikzelf zag ?. Mezelf afvragend, of ik wel zag dat wat ik zag. Mezelf geplaatst op duidelijk de verkeerde plek.

donderdag, augustus 08, 2002

Elke begrenzing in welke vorm dan ook is een aanklacht tegen het mens zijn.

Vanzo en voorzienigheid.

Soms ontmoet toeval de werkelijkheid. Treed het deze binnen met een plotselinge, maar daarom niet minder indrukwekkende, sprong. Legt het zich teder neer in je schoot, om daar verder bemoederd te willen worden. En heeft het soms zelfs de arrogantie, te vragen naar uitleg, op de vraag van zijn bestaan.

Onze ieder welbekende, Albert Einstein is mogelijkerwijs ook getroffen door dat moment, toen hij zijn relativiteitstheorie bedacht. E=MC2 sprak hij daarop wijs. En de mensheid verhief hem tot halfgod. Ere wie de ere toekomt, en in dit specifieke geval, spreekt dat haast voor zichzelf. Al schetste mijn verbazing enkele dagen geleden, iets opmerkelijks.

Wat dan ?

Dat de relativiteitstheorie van A.Einstein (E=MC2), op het punt staat, om ernstig betwist te gaan worden. Al zal wat mij betreft, ondanks de mogelijke uitkomst daarvan, een uitspraak als deze “ Put your hand on a hot stove for a minute, and it seems like an hour. Sit with a pretty girl for an hour, and it seems like a minute. THAT`S relativity.”, opgemaakt vanuit zijn mond, mijn inziens, puur waarheid blijven (gezien in het micro). Daarover, valt er met mij, weinig te twisten. Aan sommige houvasten van het leven, kom je nu eenmaal niet.

Maar wat heeft de relativiteitstheorie (E=MC2) van Einstein nu te maken met zoiets groots als voorzienigheid ?. Wat heeft deze in hemelsnaam te maken met Vanzo ?.

Nou dit.

Al geruime tijd gebruik ik de naam E=MC2? (vergeet vooral niet de vraagteken te zien, alsmede op te merken, dat deze naam reeds gebruikt werd voordat de betwisting openbaar werd), bij het programma W.I.E. Een programma waarbij je te zien krijgt wie er op een site is, op een bepaald moment, als men op deze site gebruik maakt van datzelfde programma. En wat wil het geval nu zijn, dat vrijwel iedereen in deze grote en boze (b)log wereld, deze gebruikt. Waardoor ik mijn vooruitziende blik kon opmerken. Me deed bevestigen van dat wat ik al geruime tijd wist, ik ben de “uitverkorene”. Of moet ik mezelf iets minder grootheidswaanzin toedichten en dit voorval zien als een simpel geval van puur geluk ?. Want is het niet een Nederlands spreekwoord dat ons zegt: “het geluk is met de dommen”. En ik heb zojuist besloten… zo is het maar net.

woensdag, augustus 07, 2002

De reiziger

Er bestaan geen eeuwige helden, in koude ruimten. Er bestaan geen eenzame menselijke avonturen. Er bestaat geen planetaire aankomst. Nieuwe `Lebensraum`.
Slechts het niets, van wat je ervan verwachtte. Een fantasme, een verdomde herinnering, berusting voor de gek. Er bestaan geen nieuwe lagunen vrij en blij. Er bestaan geen ongerepte werelden, die veroverd willen worden. Er bestaat geen rust, voor een reiziger. Slechts de persoon, juist en leeg, mag beginnen aan de `walk of live`.

dinsdag, augustus 06, 2002

Gaan de stoere mannen, weer de beugels bestijgen ?

- - - S - - -
- - - A - - -
R O D A S
- - - O - - -
- - - R - - -

Red de mens.

De sigaret hangt nonchalant, uitdagend, in een mondhoek. De uitgeblazen rookwalmen, maskeren een droevigheid, die hem parten speelt. Een laatste pose. Zijn laatste statement.
Hij heeft gezien. Dat vechtersmentaliteit eerbiedig plaats maakte voor berusting. De moed niet meer te geloven. De rust te zien.
Hij heeft gevoeld. Dat pijn een smering werd voor een melancholische uitweg. De verlichting van vergaande integratie. De rust te voelen.
Hij heeft gehoord. De stille noodkreten van een mensheid op drift. De jachtige noodzaak, Linea Recta naar de dood. De rust te horen, het einde is nabij.

maandag, augustus 05, 2002

Een getal, en het gebrek van de waarde ervan.

Volgens vele mensen snap ik weinig,
en iets doorhebben, doe ik vrijwel nooit,
laat staan begrijpen.

Maar ik mag mezelf nog steeds wel gelukkig prijzen.
Dat ik me nooit heb willen laten vangen in,
me nooit heb willen laten begrenzen,

door...

…een getal.

Sommige gedachten nemen maar moeilijk afscheid.

zondag, augustus 04, 2002

Ga naar de hoeren.

Gaat U vlug.

Daar bij de hoeren, penetreert de geur van het leven.
Ruikt U de werkelijke wereld.

En als U genoeg betaalt, kunt U deze zelfs proeven.

Horizontale neergang of perceptionele armoede ?

zaterdag, augustus 03, 2002

De geheimen van mijn hand.

Ik had mezelf voorgenomen, een rustige avond te hebben. Ik had me dat zelfs belofte gedaan.
Maar belofte`s en voornemens kunnen soms verbazingwekkend snel van vorm transformeren, als een beeldschone vrouw, die je net enkele ogenblikken geleden in een ijssalon hebt leren kennen, je vraagt mee naar de kermis te gaan. Ik verschoot er zelf van, toen ik daar zo stond met haar, midden in de drukte van de kermis (die men in “onze” hi-tech dorp Eindhoven, Park Hilaria schijnt te moeten noemen). Zeker mezelf kennende, als iemand die niet van drukte, en al zeker niet van zoiets “burgerlijk” als een kermis houd. Niet dat dit ondertussen wel veranderd is, maar ik hoef U natuurlijk niet uit te leggen, dat de avond zeer gezellig was.
Zeker de uitslag van mijn test resultaten handlijnkunde, leverden hilarische momenten op

Daarin werd mij uit de doeken gedaan, dat ik een `geboren leider ben`, met nog mooier nieuws, `de ideale man die elke vrouw wel zou willen hebben, gezegend met veel inzicht en doortastend in zijn handelingen`.Wat op dat moment me als muziek in de oren klonk, want zeg nu zelf, een man hoort nu eenmaal graag dat deze Gods geschenk op aarde is, voor de vrouw. Zeker als dit ook nog eens zwart op wit te lezen is. En getuigenschrift die als vrijbrief voor al mijn zonden zou kunnen dienen. Ware het niet, dat na die alinea de woorden meteen, minder muzikaal in de oren klonken.

In relaties, en met geldzaken was ik `trouw en betrouwbaar`, ware het niet dat `als de verleiding te groot wordt, ik een scheve schaats zal gaan rijden`, en dan weet iedereen natuurlijk waar cryptisch naar verwezen wordt. De eerste fronzen begonnen zich te bewerkstelligen. Die snel zouden vervolgd worden, door niet aflatende spervuren, van nieuwe fronzen, steeds dieper. Want onder een “kop” seks, stond te lezen, `neen, dit kan beter`, `op het gebied van seks moet U terug naar school, je hand ziet hier een hopeloze man die niet weet wat seks is, en die blijkbaar nog in het “neuze neuze” stadium zit`.
En daar kun je het dan mee doen, op een mooie zwoele zomeravond. Gaat U maar daar zitten, dan komt de beul zo meteen, zijn werk afmaken maat. Gelukkig ben ik niet zo beïnvloedbaar, en gezegend met weliswaar droge, maar op sommige momenten ijsbrekende humor. Die me moeiteloos uit situaties als deze redt. Als vraag ik me nu nog steeds af wat in hemelsnaam een “neuze neuze” stadium inhoud.

Bij intelligentie stond verder geschreven dat de computer geen conclusies kon trekken op dit punt. Ik was intelligent langs de ene kant, maar een beetje simpel, langs de andere kant. `laat ons zeggen dat je emotioneel intelligent bent, en zakelijk niet`. En mijn vorig leven bracht ook niet veel goeds met zich mee, `die was een hel voor me, vol miserie en ellende, droefheid en rouw, die dan ook niet lang heeft geduurd`. Ik was niet oud geworden, dat was een zekerheid.
De toekomst heeft voor mij in petto, wat geldzaken betreft, ` Een groot koud leeg zwart gat…`. En in de relationele sfeer waren duo kommer en kwel ook pontificaal vertegenwoordigd. Daar waren de lijnen niet te lezen, maar werd er om gerust te stellen waarschijnlijk, bij gevoegd, `dit wil niet zeggen dat er geen vrouw in mijn leven was, maar het was “gewoon” niet te lezen. Aha. Aan duidelijkheid geen gebrek.
En het relaas werd besloten (zoals het hoort), met een heuglijke alinea (omdat mensen nu eenmaal het laatst gebeurde het makkelijkst onthouden), waarin stond dat ik aanleg heb, om helderziende te worden, en dat ik in 1 oogopslag iemand kan doorgronden. Tja…en dan ?.

Dan zoek je onmiddellijk naar touw stevig genoeg, en de vrouw waarmee ik op de kermis was ?. Die hield niet meer op met lachen…

...de stille nacht geeft me, wat de dag, me steeds weer ontneemt...

vrijdag, augustus 02, 2002

Monza

Sinds enige tijd, om precies te zijn zeven dagen, ben ik eigenaar van, zoals men dat zo mooi pleegt te zeggen, een kat. Een kitten om helemaal precies te zijn. Twee jaren, in gelukzaligheid met het alleen zijn, zijn verstoort, omdat in een schijnbaar kwetsbaar moment van sentimentaliteit, een vriendin van me, mij zover kreeg om een kat te nemen. En laat ik nu maar meteen duidelijk, en eerlijk wezen. Had ik er maar nooit aan begonnen. Had ik maar mezelf nooit laten toestaan, week te worden. Had ik maar…
Zijn speelsheid, doet mijn rustige inslag onnatuurlijk versnellen. Net in een fase van mijn leven, waar ik weinig zin heb om als een soort politieagent, de mensen te moeten/willen uitleggen. Toch ben ik vervallen tot een permanente agent, die in de ergste gevallen, gewapend met een plantenspuit mag proberen enigszins de rust in huis te waarborgen. Mag proberen uit te leggen, aan een kat die Oost-Indisch doof wil zijn, wat deze wel, en wat deze niet mag doen. En ik ben bang, dat ik nog vele zuchten ga uitblazen, en vele malen Monza zal kunnen gaan roepen, omdat deze weer eens in een vlaag van speelsheid, te ontdekkend alles kapot wil bijten. Uitwerpselen mag opruimen, terwijl ik juist daar, niet goed tegen kan. Veel krassen op mijn benen, kan gaan verwelkomen, omdat mijn kat denkt dat deze harige latten, “de” juiste plek is, om zijn nagels in te zetten. Geïrriteerd zal raken, omdat ik net lekker aan het schrijven ben, en meneer net nu zijn portie aandacht eist.

Is dit nu alles een typisch geval van eigen schuld, dikke bult, je zou beter hebben moeten weten ?.

donderdag, augustus 01, 2002

Nog steeds de wil.

Ik heb nog steeds de wil, die nodig is, om te lopen. Vooruit te komen. Nog steeds de wil, die nodig is, om rond te kijken, en te zeggen “laten we maar eens beginnen”. Ik heb nog steeds de wil, die nodig is, om te vertellen. Mijn verhalen van immer, waarvan ik kan houden. Ik heb nog steeds de wil, die nodig is, om fouten te maken, die ik om wat de reden ook is, opnieuw zou maken. Nog steeds de wil, die nodig is, om te denken, aan de vrienden die zijn geweest, te zeggen “ we zien elkaar wel eens”. Ik heb nog steeds de wil, die nodig is, om sorry te vragen, of om me kwaad te maken, als het geweten wordt gekwetst. Ik heb nog steeds de wil, die nodig is, om mijn woorden te kiezen, als spel, of om me uit te drukken. Ik heb nog steeds die wil…

woensdag, juli 31, 2002

…ik koop vooroordelen als antwoorden, die verbloemen, de vragen gesteld in ongelijk…

--even een mededeling tussendoor--

Aangezien "ik" nog steeds zoek naar een passende naam voor deze site, en eentje voor mijn domeinnaam, heb ik besloten de hulp in te schakelen van U, de lezer. Dus als U enige suggestie`s heeft in deze, dan zal ik U een oplettend oog aanbieden. En een fles wijn, aan de origineelste.

De lotusbloem.

Ik werd geholpen. Sarcastische opwellingen. Praktiserend mijn reflectie, me gezuiverd voelend in vreemde sferen. Waarheen gaat de weg, der duizend gedachten ?. Ben ik de lotus ?. Gewaarwording. Dus geef me een hand, en leer me lopen, zoals de dikke, grote man.

Help me, met al mijn ontberingen. Draag mijn lijden, wees als een broeder voor mijn zonden. Mijn grote, dikke vriend. Toon me geluk, op zijn minst een ingang. Zijdezachte purificatie.

Ik zal de lotus binnenin zien, laten zien. Zal hem verzorgen. Beter noch, zal hem opeten, vermorzelen. Heb je het niet gemerkt ?. Ik heb de lotus vermorzeld. Werkelijk vrij.

dinsdag, juli 30, 2002

…mooi schrijverij, doet lelijk wezen…

…zijn geschreven woorden, in tegenstelling tot wat wordt beweerd, er niet slechts uitsluitend, voor diegene die ze kunnen gebruiken ?...

maandag, juli 29, 2002

De beelden en gedachten achter “de flits”.

Soms vraagt een mens zich af. En dan zijn er ook van die mensen, die zich meer dan eens afvragen. Zelfs mensen die zich enige jaren lang, iets afvragen. Zich iets specifieks afvragen, waarbij maar geen passend antwoord wordt gevonden. Geen plaatsbaar antwoord.
En aangezien ik toch enigszins val, binnen de kwalificaties van het mens zijn, vraag ik me wel eens af. Vraag ik me zelfs, wel vaker dan eens, wat af. Nog sterker zelfs. Ik vraag me nu, juist op dit verhaalbepalende moment, iets af.

Ik vraag me dus af, wat mijn beelden zullen zijn, die in een flits, voorbij schijnen te razen, vlak voor het moment, van overgaan (men mag hier ook lezen: voor het moment, van sterven). Wat zal ik te zien krijgen ?. Wat zullen deze beelden inhouden ?. Zullen ze me, de personen laten zien, die ik lief had, lief moest hebben, die ik haatte ?. Zullen ze me, laten zien de personen, die ik verloor, die ik kwetste, die ik hielp ?. Zullen ze me, laten zien, de weg die ik te volgen had, de obstakels die ik moest overwinnen, overwon ?. Of zullen de beelden die ik te zien ga krijgen, zwart kleuren, om tenslotte, ironisch ingekleurd te worden met drie snoeiharde letters: FIN.

Want is het niet zo hooggeëerd leespubliek, dat Russische wetenschappers, jaren geleden al ontdekt hebben, bij toeval via testen gedaan op astronauten, dat een plotselinge, extreme vorm van zuurstof onttrekken, een flauwte zal genereren, die wordt omschreven als dezelfde vorm van flauwte, die vlak voor het overlijden van een persoon intreed ?. En omdat ik gezegend ben, met een simpele geest, vraag ik me dus af, of het dus zo zou kunnen zijn, dat verhalen over het fenomeen leven-na-de-dood-ervaringen, zijn witte tunnels, de vreedzaamheid, de verhalen van een levensverhaal wat voorbij zal flitsen, vlak voor het sterven, simpelweg dus een moment van extreem zuurstofgebrek is, wat de hersenen impulsen doet geven, om bepaalde dingen te gaan zien. Hallucinerende illusie`s. Niets meer, en ook niets minder.

Alhoewel. Zou deze simpele verklaring, als men iets verder durft te denken, niet het begin kunnen zijn, voor een onttroning van geloof ?. Van HET geloof ?. Als wezenlijke elementen uit het geloof, stoelen op mentale hallucinatie`s, wat is dan nog de waarde ervan ?. Wat is dan het antwoord op de wetenschap, dat het leven, na deze aardse periode, eindig is, en dat niets iets wezenlijks uitmaakt tenslotte ?. Waar zullen de mensen dan hun antwoorden moeten zoeken, op de vragen, die geen antwoorden hebben ?.

Maar misschien moet ik de vragen die heersen, testen op hun waarde, op hun juistheid, door simpelweg nu mijn vinger (spreekwoordelijk) in het stopcontact te steken, en een plotselinge extreme zuurstofgebrek genereren, gebruik makend van de kracht van elektriciteit. Maar aan de andere kant, nog buiten het vraagstuk durf om, is het dat wel allemaal waard ?.

zaterdag, juli 27, 2002

…ik was alleen in het midden tussen de anderen...

vrijdag, juli 26, 2002

Zwanendans.

Ik zie in een moment van gelukzaligheid, zwanen dansen in golven van goud. Hun tedere omarming, hun donzen furie, met parelen water als pure rijkdom glinsterend. Hun slangachtige nekken in elkaar kronkelend. Gracieus liefkozend. Het maakt me week. Het raakt me. Het doet me verlangen…

donderdag, juli 25, 2002

Woorden,
messcherp,
zonder betekenis.
Snijden,
diepe groeven,
in gewillig vlees.
Waarom,
deze zeurderig,
monotoon herhalen ?.

woensdag, juli 24, 2002

Sodom en Gomorra.

Sodom sprak tot Gomorra,
welke weg is schoner,
veiliger,
de Uwe of de mijne ?.

Gomorra sprak tot Sodom,
waar ligt de balans,
middelpunt,
van het van belang zijn ?.

Sodom sprak tot Gomorra,
welke weg is mooier,
vrediger,
de Uwe of de mijne ?.

Gomorra sprak tot Sodom,
wat geeft het,
uiteindelijk,
loopt elke weg naar de hel.

dinsdag, juli 23, 2002

Wat zou iets voor een waarde hebben, als ik wel zou weten, maar vergeten was het me te herinneren ?

zondag, juli 21, 2002

Abtei im Eichwald - Friedrich

Nooit zul je vinden, dat, waar je naar zoekt. Het implicerende karakter van het woord zoeken doet dit bij voorbaat al mislukken. Maar ook omdat het eenmaal gevonden worden, van dat, naar wat je zocht, op heft, dat wat je zocht. Een opheffende werking van de betekenis, zichzelf opheffende essentie. Zoeken is dus zinloos, en weer wordt er nu bij mensen wat hoop vermoord.

Het idee.

Het is gemakkelijk te zeggen, dat je een idee hebt overwonnen. Maar ik blijf maar denken aan diegenen die daarvoor hebben moeten betalen. Met hun lijden, met hun bloed, hun pijn. Opgeofferd door mensen, geofferd door mensen zoals wij.

zaterdag, juli 20, 2002

Ik kom je zoeken.

Ik kom je zoeken, slechts om je te zien praten. Omdat ik jouw aanwezigheid nodig heb, om mezelf beter te kunnen begrijpen. Deze populaire sentimenten, groeien door langzame mechanismen. Sombere gedachten, die jij gevangen zult houden. Mijn wensen zullen zijn, dat wat jij wilt veranderen. Je hoeft me niets te vertellen, over de vreugdevolle veranderingen die zullen verschijnen. Als een visie die zich aankondigt.

Ik kom je zoeken, met het excuus dat ik je slechts wil horen praten. Zal ik zeggen dat ik aan je denk, en nadenk over wat je zegt. Dat ik eindelijk mijn binnenste aanschouw. Een tijdperk dat zijn einde nadert. Dat leven zonder intimiteit, die me duwde naar het beste willen zijn. Het ergste dat steeds meer wilde. Het inkapselen van passie. Zoekend naar het verschil tussen goed en slecht. Een transparante werkelijkheid. Maar ik kom je zoeken, slecht omdat ik me bij jou, het allerbeste voel.

vrijdag, juli 19, 2002

Experiment opheffende begrenzing.

Sinds enige weken, loop ik serieus met het idee rond, om mijn aankomende vakantie te gaan gebruiken voor een serieus psychoanalytisch experiment. Om mezelf te onderwerpen, ter onderzoek, aan een test waarbij als uitgangspunt zal gaan worden genomen, het hoe te reageren van de geest geplaatst in een extreme toestand. Aandachtspunten die ook zullen meegenomen worden in deze test, zullen zijn, het onderzoeken of de mentale weerbaarheid mijns persoon wel inderdaad zo groot is als wordt gedacht. Te onderzoeken wat mijn gedragingen zullen gaan zijn, geplaatst in deze extreme. Te onderzoeken of en zowel waar en hoe mijn begrenzingen zullen gaan zijn. De uitingen ervan. Mijn gedragingen daarin.

Gewapend met slechts een pen, wat vellen papier, wat water tegen uitdroging en enige comfortabele kleren die ik zal aan gaan doen, zal ik mezelf gaan opsluiting in een ruimte die normaal dienst doet als mijn douche (welke meet ongeveer een halve meter breedte bij een anderhalve meter lengte).

De test zal zonder dus zonder eten, zonder licht en comfort der hedendaagse maatschappij worden gedaan, om de totaliteit en diversiteit van de totale stilte, eenzaamheid en aanverwanten, op een zo extreem mogelijke manier op me in te kunnen laten werken. Zodat een zo maximaal mogelijk resultaat kan worden behaald. Ik ben benieuwd.

Aangezien ik zoveel mogelijk zal proberen te documenteren over wat gaat gebeuren, mijn mogelijke gedachten, aanvallen etc (ik houd gaarne elke mogelijkheid open), zal U waarschijnlijk naderhand wel op de hoogte worden gehouden op de uitkomsten ervan…

donderdag, juli 18, 2002

Karikatuur.

Met een versleten, sloffige loop, beweeg ik me door het leven. Zojuist tot het inzicht gekomen, dat ik juist ben geworden, dat wat ik nooit wilde zijn. Een donkere kant van dat, wat ik ooit hoopte te worden. Liefdeloos. Echo`s schreeuwend in mijn dagelijkse ronde vicieuze cirkel richting eeuwigheid. Oneindig leven. Kilheid is ook maar slechts een woord.
Maar met trots ga ik dit kritiek moment passeren. De werkelijke identiteit wordt prijsgegeven. De deken van beklemming wordt afgeworpen, en opgeborgen voor een volgend moment. Voldaan sla ik mijn das nog een keer om, knoop mijn jas dicht tot aan het bovenste knoopsgat. Om daarna te kunnen verdwijnen in de grootheid van de dag. Voorwaarts naar het huis der schoonheid en op dat wat wacht achter de oneindigende horizon.

woensdag, juli 17, 2002

Woorden vliegen voorbij. Hoe meer ze veranderen, hoe meer ze hetzelfde blijven. Slechts de veranderende substantie pleegt ons te doen geloven, dat het wat anders is. Dat het wat anders “moet” zijn. Maar denk niet interessant te zijn, kennis te bezitten. Denk niet de antwoorden te bezitten, de nietszeggendheid als U blieft. Terwijl we niet eens een begrafenis waard zijn. Niets is, en niets zal het zijn. U hoeft slechts dat te begrijpen, te accepteren. Ach wat lul ik nou, U hoeft NIETS.

dinsdag, juli 16, 2002

Pact met de duivel.

Om te weten wat er huist aan de andere kant van het verhaal, bied ik ter tijdelijk leen aan, een zo goed als nieuw, haast nooit gebruikt lichaam. Om te weten wat er aan de andere kant wordt gedacht, bied ik ter tijdelijk leen aan, een enigszins gekwelde, maar zeker nog lang vooruitdenkende psyche. Om te weten wat er huist aan de andere kant van het verhaal, bied ik ter tijdelijk leen aan, mijn geschreven woorden, die kunnen doden, om tegelijkertijd deze te verbloemen in onbruikbare liefde. Om te weten wat er huist aan de andere kant van het verhaal, lees ik tijdelijk Uw fratsen, verdiep me er zelfs in, om te mogen eindigen met een glimlach.

Maar heer, zou U wel zo vriendelijk willen wezen, mezelf in Eén geheel, en in goede staat te retourneren? Anders zou mijn moeder wel eens kunnen schrikken.

De tuinen van april.

Spelende kinderen voor de uitgang van school, haastig op zoek naar de moed te imiteren. Een peuter intens gelukkig met een nieuwe ballon. Lammeren speels spelend in vers gras. Zandkastelen in zandbakken die victorie kraaien. Verliefde stelletjes die bezegelende stenen gooien vanaf de waterkant. Cirkels in water. Golven in de jaargetijden. Een waterige zon.

Vreugdevolle jeugdherinneringen, gezien in het spiegelbeeld van mezelf. Koestering op hoog niveau. Deze blik op wat nu is, en eens was. Zo zonder spijt.

zondag, juli 14, 2002

Angst en durf.

Ik kan het niet. Ik durf het niet. Bang als ik ben de verkeerde woorden te spreken, wetend dat elk gesproken woord bij voorbaat een verkeerde zal wezen. Bang als ik ben, om stilte`s die zullen vallen, en gedachte`s die zich zullen vormen. Bang om te kijken in die wetende ogen, die de ranke vormen van de dood inmiddels kunnen beschrijven. Bang als ik ben, zodat ik telkens weer voorbij rijd, en maar niet durf aan te bellen. Ik kan het niet. Ik durf het eenvoudigweg niet. Maar vanaf morgen zal deze angst geen waarde meer hebben.

Ik bouwde.

Gedrevenheid kent zijn grenzen. Het gedreven bezig zijn bouwt muren. Ze werden mijn fundering. Grond onder de voeten. De stenen tranen die door haar werden gehuild, bij de aanblik van zoveel klein geluk. Daarmee bouwde ik de muren. Met haar harde houten woorden, bouwde ik een stevig dak, ter bescherming voor god en donder. Met haar ijzeren blikken, met liefde geschonken, bouwde ik een tralies om haar glimlach in te bewaren. Voor mij geen glimlachende brug naar de regenboog. Aan haar lippen hing ik mijn eigen zwoelheid op. En aan haar ogen ontleende ik mijn kracht. En ondanks dat ik haar niet meer nodig heb, is ze geworden een deel van me. Een zoet zwetende afdronk. Ik schenk deze terug. Ik laat het begaan. Laat ze gaan.

zaterdag, juli 13, 2002

Verliefdheid.

Nee, dit gaat geen nostalgische terugblik naar het verleden worden, maar dient slechts gelezen te worden als poging tot enig psychologisch inzicht, waarin ik zal proberen tot een essentie te komen, waarom ik mezelf heb kunnen toestaan, tien jaar van een vrouw te houden.

Want waarom zou een beetje weldenkend mens tien jaar van zijn leven opofferen voor iets waarvan hij wist, dat deze bij voorbaat onbereikbaar zou blijven?. Waarvan hij wist dat het slechts een surrogatieve projectie, van een mogelijke gewaarwording zou blijken te zijn?.

Misschien juist om het onbereikbare?. Dat de gecreëerde, en in stand gehouden, afstand zorgde voor een bepaald spanningsveld tussen haar en mij, die voor mezelf niet afbreekbaar was gedurende al die jaren. Te sterk de spanning, of een onbrekende wil, onbrekende kracht om deze te breken. Wat me brengt op de vraag: “was ik een doetje vroeger?”.

Misschien omdat de door mezelf geschapen werkelijkheid, een dermate hoge roesachtige werking had op mijn zijn, dat deze niet gebroken diende te worden?. Niet gebroken mocht worden. Verslaving?. Een verslaving aan een situatie waarin alles zo geherstructureerd was, dat de ontvanger (lees: ik) een paradijselijke geesteswereld had gecreëerd, die niet gebroken diende te worden. Verslaving aan een onwerkelijk, haast werkelijke psychische voorstelling. Waarin centraal stond de zoektocht naar de roes van verliefdheid. Wat me brengt op de vraag: “Was ik vroeger al manipulatief een meester in wording?”.

Misschien was het een manier om voor mezelf, en voor mezelf naar anderen toe, een soort van bevestiging te zoeken?. Het zoeken naar de erkenning dat je bestaat. Dat er iemand is die je opmerkt, en je levend maakt door haar aandacht te schenken aan je. Die je belangrijker durft te maken, dan dat je in wezen bent. Betovering is een mooi woord. Het betoverd willen worden door de situatie, door de aandacht, die tegelijkertijd als een bevestiging dient opgenomen te worden. Wat me brengt op de vraag: “Had ik deze tien jaar zoveel bevestiging voor mezelf nodig om te kunnen bestaan?”.

Voor mezelf zijn er de antwoorden, de vragen die deze antwoorden weer oproepen. De gedachten die daar weer bijhoren. Maar mag ik deze voor U samenvatten in een simpele zin?.
Verliefd zijn om het verliefd zijn alleen, wie is dat nu niet?.

woensdag, juli 10, 2002

Ik laat je een woord achter…

Ik schenk je mijn gouden ringen, ze zijn haast nieuw. Bedenk me net, dat enkele boeken je misschien van pas zouden kunnen komen. Enkele dekens om je aan te warmen. Wat te eten, om de honger te stillen. Maar wat ik je zeker zal schenken: een vaarwel.
Ik schenk je mijn jas, amper gedragen. Hij staat je goed. Laat je mijn huis achter om te legen. Enkele schenkingen vanuit mijn hart. Ik laat je mijn telefoonnummer achter, want je weet immers maar nooit. Maar wat ik je zeker zal schenken: een vaarwel.

Hoeveel dromen vliegen in kleur voorbij?. Het is een fantasie. Vervlogen herinneringen, die het zaad van mijn liefde zullen blijken te zijn. Immensiteit. Vaarwel mijn vriendin. Zal me laten opstijgen in vogelvlucht, om te kijken waar je bent. Ik zal je sturen: een vaarwel.

dinsdag, juli 09, 2002

Vaderland.

Een rivier geboren onder het gesternte van een genereuze zee. Totalitaire aanschouwing van puurheid, getekend tussen wulpse bergen, in solitaire stilte. Die spreekt tot god. Het Vivida vis anima uitgesproken, liefdevol nagalmend.
Trekkend door de woestijnen van het noorden. Jaren zwevend als een rusteloze vagebond. Nimmer gestopt, nooit gerust. Ze heeft de onschuld van haar kinderen nog gekend. De pijn en haar vergeving. Gedeelde betrokkenheid.
De rivier doorklieft dorpen en steden. Antwoord met een zekere zekerheid. De grond vruchtbaar, ruikend en mysterieus. Dolce vita, glimlachend hand in hand. Stof dat het verleden raakt, bezweert door de kracht van wijn.

Mijn land, zwoele wateren. Antieke nostalgie. Ik proef, ruik nog steeds je aanwezigheid. Je hypnotiserende geuren van vrijheid. Laat me geloven, deze schijn.

maandag, juli 08, 2002

Ik ga…

Ik ga, deze keer heb ik werkelijk besloten dat ik zal gaan.
Het is beter zo.
Het is echt beter zo.
Je bent inmiddels niet meer het meisje dat je eens was.
Ik ga!
Maar waarom houd je me tegen,
en laat je me niet gaan?

Ik ga, deze keer zal ik doen wat gedaan moet worden.
Het is beter zo.
Het is echt beter zo.
Je bent inmiddels niet meer het meisje dat je eens was.
Ik ga!
Maar waarom weet ik nu al,
dat ik je nooit vergeten zal?

zondag, juli 07, 2002

Vanzo goes recalcitrant.

Goh wat een gezelligheid hier, mag ik meedoen?. Ik wil zo graag meedoen. Ah please. Zal beloven mijn best te doen zoveel mogelijk onzin uit te blaten. Zal echt proberen om mensen te kwetsen in mijn stukjes. Ik kraak ze helemaal af. Dat hoort toch zo?. Maak ze helemaal af. Woorden moord. GAAP. Zal echt proberen mensen af te kraken omdat ik zelf ook niet weet wat ik nu weer eens zal moeten gaan schrijven. HOI HOI. Zal als het moet zelfs stoppen en weer opnieuw beginnen om mijn trouwe bezoekertjes een veer in hun reet te steken. En niet te vergeten die veer in mijn eigen reet is ook plezierend. Overtuigend toch?. BURRPP. Zal als een volleert Internet whizzkid chattende proberen interessant te doen…Jantje geil?. Zou dat niet een mooie naam zijn? Of digger porn klinkt al wat professioneler vindt je niet?. Lekkere stukjes schrijven over het leven en wat voor interessante dingen ik daarin meemaak. Dat moet gedeeld worden toch.? SEXXX. De belangrijke gebeurtenissen van digger porn. Mooie titel voor mijn blog. BLAAT. Schrijf ik over mijn buurvrouw die anaal gepenetreerd is in de gevaarlijke bossen van Eindhoven door haar ex-vriend. Daar zitten we toch op te wachten?. Of nee wacht anaal gepenetreerd door mijn andere buurvrouw. Hoe ranziger en afwijkender, hoe meer mensen het leuk vinden. Hoe meer hits.Hoe belangrijker ik zal worden in het blog wereldje. Ik wil ook belangrijk gevonden worden. Al is het maar hier. NEUKPOPPEN. Ow nee wacht ik voel een bui opkomen om iemands af te kraken. BLAAT. Ik heb geen echt leven, en nu neem ik dat van jullie. Het Internet is zo slecht nog niet. Net zoals het echte leven. Het laat me zelfs leven. A please, toe, mag ik meedoen, zal beloven nooit meer iets zinnigs op te schrijven wat jullie niet begrijpen kunnen. Ik wil ook tot de grijze massa behoren. Geef me een kans. Ik zal bewijzen. KUSSSSS…

Toe, mag ik meedoen?. Ik heb jullie goedkeuring nodig om te bestaan.

zaterdag, juli 06, 2002

Het onvermijdelijke.

De schaduw praat zachtjes tegen de zon. Moe van zijn oneindigende woede binnenin. Moe van zijn oneindigende lange nachten. Dromen. De lange rij lijken die doodgeslagen de hemel in de nacht proberen te vinden. Gestolen ruimte`s, desolaat met de gedachten in handen. Het valt niet mee lijk te wezen. Schijndood is verwezenlijking…

Zo gaan de dingen. Zo moeten ze gaan…

Harten voor de pacifisten zonder hart. Gesprongen in de schemering, springend van bundel energie naar hoop, nu gedwee schuifelend naar de redding van de mist. Fluwelen heiligheid. Kameraadschap, solidariteit. Distantiëring door samen te kijken. Verder dan de dood van de pastoor, de dienende. De verloren gewaande eeuwige reiziger…

Zo gaan de dingen. Zo moeten ze gaan…

Zonder moeders hand. Verloren gewaand in gekheid, intelligentie, rationaliserende gedachten in lichamen van gesmolten gespletenheid. Onoverwinnelijk…

Zo gaan de dingen. Zo is het gegaan…

woensdag, juli 03, 2002

Ieder zichzelf respecterende schrijver heeft er eentje. En hoe erg ze het ooit ook schijnen te moeten vinden, ieder groot geest zoekt deze poel der herkenning en bevestiging. Deze vampier zuigende vorm van aandacht. Ieder zichzelf respecterende schrijver kan niet zonder, heeft maar half schitterende glans. Half gaande glorie. De verschaffende essentie van bestaansrecht, zonder reactie`s kan het niet wezen. Gestolen niets. Dus gezegend is deze, gehuld in een walm van latente jaloezie, vorm van wezenlijkheid. Het had niet mooier gegeven kunnen worden.

Aanbod aanvaard.

In ontvangst genomen.

dinsdag, juli 02, 2002

De edele kunst van tact (moven).

Schoonheid
je bent heel mooi en zo
en ik zou je wel willen…
Jazeker !

Maar ga nu eerst maar eens opzij,
je staat voor mijn beeld.

zondag, juni 30, 2002

De leeuwen van Venetië.

Piazza San Marco. Onopgemerkt de gouden blikken. Het subtiel afwezig, aanwezig zijn van gebonden wijsheid. Bewapenend. De geur van het beest, wat glimlachend zijn schoonheid etaleert. Gondels. Waar verkopers schreeuwend hun waren slijten. Om maar boven het ruisen van de zee te kunnen uitkomen. Toeristen die de weg kwijtraken in verbazing. Sprookjes die zachtjes worden gebracht. Marco Polo. Beelden uit het verleden, al eeuwen slapend. Architectonische overblijfselen. Wind. Zee. Hemel. Penseelstreken geschiedenis. Gevormd in aarde van mirakels. In gedachten, of in de geur van Carnaval. Piazza San Marco. Meeuwen en duiven. De straten een gevecht. Dierlijk. De leeuwen van Venetië. Ze komen soms tot leven. Door de mensheid gebracht…

zaterdag, juni 29, 2002

De schakende.

Een moment van te dichtbij komen. Verwijdering. Wat rest je anders dan te vluchtten in onwerkelijkheid, als invloed aandacht eist?. In zelfbescherming`s naam waren velen eerder, al menselijk. Als de muren steen voor steen afbreken, wie bied je dan bescherming?.

Niemand wil zomaar meegevoerd worden op de zee van onrust, het onbekende is te groot. De af te leggen weg te lang. De waarheid teveel een ballast. De angst voor een open hart doet huiveren. De angst voor verlies. Vastklampen aan wat altijd al was te gemakkelijk. Het niet begrijpen een rust. Leven in illusie een gift.

Het schaakspel des levens. De patronen die zich steeds herhalen, alleen de zetten die gedaan worden, zijn steeds anders.

vrijdag, juni 28, 2002

Ook jij bent gevallen in de oneindigheid van de nacht. Jouw ogen die bekijken, het leven betasten. Ook jij eindig. Jij die altijd dacht dat de aarde een paradijs was. Jij die leefde zonder remming. Ook jij bent gevallen in de oneindigheid van de nacht. Bekvechtende woorden. En vandaag beken ik, dat gedaan heb ik. Verstikkende adem van iemand die van je houdt. Jij die van mensen hield. Ook jij bent gevallen in de oneindigheid van de nacht. En nu roept deze. Bekijk me niet meer. Ik geef je mijn leven, om over te wenen. Nu niet weggaan. Geef me tijd. Om te laten inwerken hoe bloed smaakt. Wees niet bang. Ook ik ben gevallen voor de schoonheid van de nacht.

Een engel.

Ik heb eens gekend. Een engel. Hij was eeuwig aan mijn zijde. Mijn gevoelsmatige leidsdraad. Waar hij vandaan kwam?. Waarvoor hij kwam?. Geen idee. Waarschijnlijk was hij afgedaald vanuit een andere wereld. Toen hij hier was, vond ik weer de kracht om door te gaan. Teruggevonden, om vooruit te gaan. Hernieuwd elan.
Babylonische tuinen, vol pracht. Liefelijke geluiden. De geur van appelbloesem. Het zuigende van natte grond, wat speels speelt met je tenen. En ik spreek mijn vreugde, ik schreeuw deze uit. Blijf aan mijn zijde. Ik geloof in jou. Geef me zo nu en dan een kijk in de werkelijkheid. Geef me mezelf, pak dan mijn hand. Ja zo. Zodat ik soms ook kan vertrouwen.
Rare poëet ben jij. Levend in de schaduw van geluk, vrijwel nooit sprekend. Waar huist zich jouw droom?. Al heb ik het nu begrepen weet je?. Welke antwoorden er groeien, in de ogen van een man. Deze dag. Deze mooie nieuwe dag. Zag zelfs zojuist een man, op de markt, idealisme verkopen. Ik kocht per kilo…

donderdag, juni 27, 2002

Grootheidswaanzin in ik-vorm.

Mijn naam, Zij moge niet vergeten worden. Zij mag niet verloren gaan in letterloze niemandsdalletjes, of fluisterend opgaan in onbetekenisvol ether geblaat. Zij mag niet verworden tot stof. Tot lachend voorwerp. Deze megalomane woorden.
Zij moet liggen op ieders lippen. In het woord Vanzo zal men spreken. Op het woord Vanzo zal men liefhebben. Vanzo zal de maatstaf wezen. Het geldende, het wezenlijke. Onsterfelijkheid zal mijn deel vallen, genezing de Uwe.

woensdag, juni 26, 2002

Een semi-melodramatisch stukje ethiek … en de krokodillentranen die dat met zich meebrengt.

“Nou dokter, meneer de psycholoog, ik zal het U zeggen”. “U weet dat ik wel eens schrijf, maar dokter, ik kan er niet meer tegen”. “Ik verwaarloos mijn kinderen, mijn familie, en niet te vergeten mezelf”. “Ik weet dokter, ik heb de dunne scheidslijn van fantasie en werkelijkheid overschreden”. “Ik heb deze simpelweg niet kunnen bewaren, bewaken”. “Ik heb mijn leven laten vormen naar de macht van het scherm”. “De kracht niet gehad om het dwangmatige uit mijn schrijven te halen”. “Niet de kracht gehad om op tijd afstand te nemen, om het overzicht te behouden, dingen opnieuw te zien, te herzien”. “Dokter ik weet, dat ik nooit mezelf ben geweest, heb willen zijn, heb kunnen zijn”. “De angst voor de schaamte, voor de kwetsbaarheid was te groot om te verwerken”. “En dus is het niet meer dan logisch dat dit me eens moest gaan opbreken”. “Dokter, ook het feit dat al mijn geliefden, in deze wereld waarin ik leef, stoppen doet mij huiveren”. “ Ik raak de draad kwijt”. “Eenzaamheid is niets voor mij”.
“ Maar dokter, het ergste van alles vind ik, dat ik allemaal drogreden heb aangehaald om voor mezelf een excuus te kunnen creëren, zodat ik voor mezelf, de dingen draagbaar heb gemaakt”. “Onvergeeflijk, ik weet”. “Maar dokter, meneer de psycholoog, wat vindt U er nu van?”.

Doodvallen, en nooit meer omkijken in spijt?

dinsdag, juni 25, 2002

De dood van …

Lang uitgestrekt, uitlopend naar de horizon, liep de snelweg. Begeleid door geasfalteerde dromen. Een moment van vrijheid. De zoete zomer die net begonnen was, lachende op de achtergrond. Ferm hield de hand, macht. Buiten zong de motor.

Niet wetende, dat wat gezongen werd, de melodie der dood was. Ronkend zich aanmeldend. Geduldig toelevend naar het moment. Niet wetende wat er zou zijn gebeurt als de snelweg verdwenen zou zijn. Als de auto niet de bocht was uitgevlogen, zijn vlucht eindigend in de gulzige baarmoeder van de afgrond.

We hebben het niet geweten, maar hebben we wat gevoelt?. Toen een luide schreeuw de lucht brak. Toen de hemel ineenkromp. Toen tekenen van leven verdwenen. Willen weten wat de doel ervan was. Liefde, leven, lijden.

Al jouw dagen, geweest. Samen herbelevend, dat je zo snel van ons moest gaan. Maar ik wil het herinneren zoals het eens was. Dat je nog levend bent. Dat je genoegzaam geniet van het moment, om de grootsheid ervan niet te breken. Ik wil nog herinneren dat je naar me luistert, en dat je naar me lacht.

Gepassioneerd, triestig, einde van een vriendschap op tragische manier. Een geweldige leegte achterlatend, die zich weldra zal laten vullen met herinneringen, verassingen, suggestieve woorden, stilte…

maandag, juni 24, 2002

Het nut van in woede gesproken woorden…de waarde van ruzie.

Op een hoger niveau van zijn, het “macro”- niveau, zal ruzie een niet bestaand iets blijken te zijn. Het nutteloze van gesproken woorden is dan een vanzelfsprekendheid. Op dat “macro”- niveau zou ruzie, als het dan al zou bestaan, nooit een begrijpbare gedaante kunnen aannemen. Daar een werkelijk verhelderende, of moet ik zeggen helder?, geest weet dat zwijgen (de taal van de stilte) het enige juiste is. Het enige juiste antwoord.
Maar omdat we nu eenmaal leven in het nu, het “micro”- niveau, en onze geestelijke capaciteiten van dien aard zijn dat het nastreven van hogere doelen, in puriteinse vorm, ontoereikend zijn om deze vast te houden. Als we al purificatie kunnen aanschouwen.
En daarom hebben wij allemaal wel eens te maken met ruzie, in welke vorm dan ook. En hoe jammerlijk deze vaak is, op het afspelende moment, kunnen gesproken woorden in sommige gevallen een haast helende werking op de aanschouwende hebben.
Eindelijk juist die woorden die uitgesproken worden. Het na afloop nadenken over de gezichtspunten die je ten voeten zijn gebracht. Rust verpakt, gebracht, door de wetenschap wat de andere partij werkelijk denkt, want laten boze mensen niet vaak, haast altijd, hun ware gezicht (gedachten) zien?. De mogelijke verzoening die daarna wordt gezocht door beide partijen, die ruimte biedt aan een betere relatie in de toekomst. Het inzien.
Daarom kan ik me haast niet vergissen in de gesproken woorden, dat gesproken woorden, eventuele ruzie`s soms een noodzakelijk iets is, om tot uiteindelijke groei te komen.
Geestelijke en intermenselijke groei. En zeg nu zelf, wie wil dat eigenlijk niet?

zondag, juni 23, 2002

Ad gloriam.

Lopende over straat een zomernacht, hoorde ik een stem vanuit de verte. Die me zei: “ik ben alleen, ik smeek U, kom naar me toe”. Waarop ze uit de schemer van de nacht, de verlichting van een lantaarnpaal zocht. En ik bekeek haar, geloofde mezelf niet. Ze was mooier dan mooi.

Enige tijd later betrad ik de treden van haar huis, met een onregelmatig kloppend hart mijn keel haast uitspringend. Haar deur die open ging, alwaar snel de lichten weer uitgingen. Mijn hand die trilde. Mijn angst haar te beminnen, maar die nacht probeerden we de mooiste dingen. Die ik nooit meer zal herbeleven.

Ik had haar lief een nacht. Slechts een nacht. Maar zal deze nimmer meer vergeten. En als de liefde een zilveren ster zou zijn, straalde deze bij haar…

zaterdag, juni 22, 2002

Haat me niet.

Haat me alstublieft niet om mijn gedachten, leer het Uzelf niet aan mij te verachtten, voor het leven dat ik leid. Ik vraag het U, haat me alstublieft niet, om mijn ietwat mentale, bijkans speciale manier van beleven. Haat me alstublieft niet om mijn eerlijkheid, die meedogenloos treffen kan. Haat me alstublieft niet om de woorden die ik spreek, de vragen die ik daarmee kweek, doordat ik slechts mezelf probeer te zijn. Ik vraag het U, haat me alstublieft niet, om mijn teleurstellingen, plotselinge opwellingen van somberheid. Haat me alstublieft niet om mijn relativeren, mijn hautaine aard. Haat me alstublieft niet omdat ik principieel leef, en eerlijk gezegd weinig geef, om wat anderen zeggen. Ik vraag het U, haat me alstublieft niet, om mijn ongeloof, nooit iets beloof. Wat ik niet nakomen kan. Haat me alstublieft niet om mijn terughoudendheid. En accepteer dat het me niet spijt, al is dat slechts voor dit moment.

Bloemenkinderen.

Bij de oevers van een rivier, steel jij de meest mooie stenen. De mooiste bloemen. En je glimlach betaalt elke boete, stralende nietigverklaringen. Waarmee jouw ogen met hun hemelse kijk, hier hun plaats vinden, zoals de verborgen zon. En de reflectie van het water, die zich weerspiegeld op je lichaam. Geeft een glanzende afwerking aan het geheel.

Met onze lippen op elkaar, begin ik te dromen. Wachtende op liefde, vind ik de moed en zet me er toe. Intens verloren vanaf nu. En we bedrijven de liefde. Samen met een juni bui die ons innig omarmt. Ons trouw vergezelt. Om uiteindelijk een moment te stoppen om te ademen, onze spieren rust te gunnen. Twee zielen voldaan in een waterig zonnetje.

vrijdag, juni 21, 2002

Belangloze woordendiarree.

Een lachebekje ben ik nooit geweest, zal ik ook nooit worden. En ik vind dat prima zo. In het bezit van sektarisch aanbidding voor het heersende ben ik niet. Ik blaat nu eenmaal liever mijn eigen refrein. En dat vind ik prima zo. Het ondoordringbare, veelal doordringbaar, begrip van de taal der elkander theatraal in stand houden, begrijp ik niet. Zal ik wel nooit begrijpen En wederom vind ik dat prima zo. Ik laat het begaan.

Toen ik jong was beloofde ik mezelf, gezondheid en liefde. En ik kreeg geen van beide. Werd een slap aftreksel van dat wat ik ooit hoopte te zijn. Ik werd iets wat ik nooit wilde zijn. Maar het is goed zo.

Pretendeer niet meer antwoorden te hebben op vragen van mensen, die het niet verdienen. Ze zullen eens veel beter beantwoordt worden. En ik vind dat prima zo. Meester der profilerende technieken, maar ik schud deze van me af. En dat vind ik prima zo. Bevestiging van het mezelf als een debiel voor de gek houdende persoon zijnde, behoef ik niet. Erkenning der herkenning voor een herinnering. Ik laat het begaan.

Ik ben wat ik ben en dat niet eens. En dat stemt me tegenwoordig tevreden. Weg de loden last. Geen plotseling inzicht, geen schittering aan de hemel maar slechts het zien van de dingen zoals ze zijn. En het is goed zo.

donderdag, juni 20, 2002

Hij kijkt, hij ziet

hallucinaties.

Hij denkt, hij veinst

depressiviteit.

Hij luistert, hij hoort

het hijgen van de dood.

Hij snuift, hij ruikt

composterende dagdromen.

Hij kijkt, hij ziet

composities.

Hij denkt, hij veinst

heiligheid.

Hij luistert, hij hoort

de lach van het geluk.

Hij snuift, hij ruikt

bewierokende zegens.

woensdag, juni 19, 2002

Ivoren toren.

Een oude man, in de laatste jaren van zijn leven, kijkt zwijgzaam vanuit zijn ivoren toren naar beneden. Vanwaar zich voor zijn, door levensmoeheid rood doorlopen, ogen een weldadig uitzicht zijn beslag neemt. Vanwaar hij tevens uitkijkt over een krioelende massa. Die hij aanschouwt, hem doet vervullen met warmte. En misschien juist daarom kan hij tegenwoordig een zucht gemakkelijk onderdrukken. Moet hij glimlachend terug denken aan vroeger, toen hij als een kind zo blij, genoot van afstandelijkheid. Een afstandelijkheid die hij zelfs cultiveerde. Maar tegenwoordig kan dit houvast hem niet meer stabiliseren. Heeft het geen waarde meer. Waarop inzicht hem antwoord, en de oude man in rustige tred, vol zekerheid, zijn ivoren toren verlaat, afdaalt. Alwaar hij zich begeeft onder de massa. Wat hem doet aanvoelen als vreugdevolle verrijking, daar door geestelijke terugschakeling een waar groot geest zich laat onthullen.

dinsdag, juni 18, 2002

De dood van een bloem.

Een bloem. Parmantig staat deze daar te wezen. Deze dauwabsorberende doodse droevigheid. Eruptief geval van tijdelijk potentiële groei, beknopt in zijn mogelijkheden, en weerloos afhankelijk van regen en zon. Tijdelijke maturiteit geslepen in geknakte weerstand.

Bloem. Schepsel van het licht, creatuur van het vloeibare.Tijdelijke kleurenpraal. U bestaat met slechts het doel te moeten sterven. Griekse tragedie op kleine schaal. Door niemand opgemerkt. Slechts Uw rottende overblijfselen zal de mens misschien doen vloeken.

maandag, juni 17, 2002

De waarheid naakt.

De naakte waarheid liep me voorbij vandaag. Ze knipoogde, glimlachte naar me. Maar op een manier waarop mijn denkende geest ruimte kon krijgen. Was het een knipogende glimlach waarmee ze wilde zeggen: “je moet nog heel veel leren mannetje”, of was het juist een knipogende glimlach waarmee ze wilde zeggen: “brave borst, je bent op de juiste weg”. De naakte waarheid, ze liep me voorbij vandaag. En ik keek haar na …

zondag, juni 16, 2002

Manipulatief gebruik van hemelslichamen.

Verborgen geluiden. Wij met zijn tweeën wat vertwijfeld, onder een sterrenhemel die moe lijkt te zijn. Luisterend naar de hypnotiserende stemklanken van een rivier. Begeleidend jouw wuivende haren, die mijn gezicht zachtjes strelen. Sterren die worden weerkaatst door de rivier. Verwoorden de stilte. Jij, die niets zegt, en ik die niets zeggen wil. Op jouw lichaam rust mijn stilte. Op mijn lichaam de beroeringen van jouw blikken. We ademen de geur van gras. Onder de zwoele, warme deken van de nacht. Maan tegen maan. Ieder uur dat een herinnering zal worden. Maar liefste, wie ben je nu eigenlijk?.

Jouw lippen der lente. Ze beroeren me. Jouw lichaam wat zich naast de mijne neervlijt. De wind die onze kleren steelt. Nu begrijpt jouw stem, mijn stem die roept. Die weerklinkt in de nacht. Met een rivier op de achtergrond, die volgzaam zijn weg vervolgt. En god, wat houd ik nu van je. Maar liefste, wie ben je eigenlijk?.

Regen.

Intense Nattigheid. Vlijt U neder in mijn armen. Benat mij met Uw vruchtbare bezegeningen. Bevrijdt mijn geestelijke stroefheid met Uw levenselixer. Intense nattigheid. Vervul mij met de grootsheid van Uw vloeiende druppel. Zodat ik mij kan laven in Uw transparante bloed. Intense nattigheid. Spoel mijn zonden weg, opdat ik als nieuw mens kan herbloeien. Existentialistische vrijheid.

zaterdag, juni 15, 2002

Ganz

Is Ganz al in Uw leven?. Als het antwoord op al Uw existerende vragen. Het serene gevoel wat sluimerend Uw gemoedstoestand kan berusten. Is Ganz dat waar U al heel Uw leven naar op zoek bent?. Verlichting zonder eisen. De verklaring op het onverklaarbare. De deppende smering van verwachting. Is Ganz Uw vriend, die bescherm engelachtige schaduw aan Uw zijde?. Want met Ganz in Uw hart zult U nooit meer eenzaam zijn. Allesomvattende verlossing

vrijdag, juni 14, 2002

Verborgen waarheid.

Ik zou graag jouw wereld willen veroveren. Het schilderij dat jouw leven heet, opnieuw inkleuren, herkleuren. Barricades trotseren om je van het dromen te bevrijden. Weg met die desperate donkere nachten. Ik zou graag je ridder op het witte paard zijn, je liefdevol veroveren. Gewichtig aan jou zijde zijn, als aanwezig toonbeeld van liefde. Om elke twijfel die heerst binnen in je, uit te gummen. Ik wil terugkeren naar die blikken in onze ogen. Onze woorden terughoren. Het doofstomme van ons afgooien. Waarna de toekomst niet meer zal zwijgen voor ons. Een nieuwe werkelijkheid.